Biała noc

Godz. 22.26, via della Conciliacione

Główna ulica prowadząca na plac św. Piotra. Siostry Katarzynki mają ze sobą karimaty, śpiwory, koce, a w plecakach termosy z ciepłą kawą i kanapki. Są gotowe spędzić noc pod gołym niebem, na ulicy. Wszystko po to, by podczas beatyfikacji Jana Pawła II być jak najbliżej ołtarza i papieża.

Nie tylko one tego pragną. Podobno niektórzy koczują już od rana. Teraz  jest ich ok. 150. Przyjechali z Mielca, Katowic, Grodziska Wielkopolskiego, Warszawy, Gdańska, Tymbarka, Limanowej... Jeszcze przed godziną czy dwoma było ich o wiele więcej. Ale policja włoska, ze względów bezpieczeństwa, usiłuje zamknąć na noc ulice, i konsekwentnie wyprasza stąd wszystkich. Ludzie się buntują. Nie wiedzą, gdzie iść. Boją się, że jak odejdą, jutro nie zdołają wejść na Plac.

- Chciałyśmy być na początku, ale jeśli tak Bóg chce, będziemy na końcu – mówi jedna z sióstr. A mnie przypominają się Światowe Dni Młodzieży w Rzymie, w 2000 r. Jan Paweł II szczególnie serdecznie pozdrowił wtedy tych, którzy są na końcu i nic nie widzieli. On ich dostrzegł, docenił. Może jutro ci ostatni, którzy nic nie zobaczą, będą tak naprawdę najbliżej niego?

Próbuję wydostać się z via della Conciliazione. Nie jest proste, bo przy wszystkich wyjściach koczują tysiące pielgrzymów. Staram się ich nie podeptać. Pozdrawiamy się uśmiechem lub krótkim słowem. Włosi, Hiszpanie, Meksykanki, Austriacy, i wielu, wielu Polaków. Oni są najgłośniejsi. Mijam grupę z Lublina. Gitary i śpiewy nie milkną. Wygląda na to, że dopiero zaczynają się rozkręcać.