Grzegorz VII i reformatorzy jego epoki

 

To właśnie prowadzi nas do mistyki Piotra, jako do rzeczywistego rdzenia idei prymatu u Grzegorza. Wierzy on, iż trwa w mistycznej jedności z Piotrem, który w nim działa, myśli i mówi. Papież jest obecnym na ziemi Piotrem. Dlatego też jego własny autorytet jest bezpośrednio autorytetem Piotra. Posłuszeństwo wobec Piotra staje się teraz kwintesencją kościelności. W imię posłuszeństwa wobec Piotra dokonuje się nawet ścisłe wprowadzenie rzymskiej liturgii, przede wszystkim w Hiszpanii, Mediolanie i (mówiącej wówczas jeszcze w dużej mierze po grecku) południowej Italii.

„|Przyjmijcie porządek liturgiczny Kościoła rzymskiego, a nie porządek Kościoła w Toledo lub jakiegoś innego, ale tego Kościoła, który jest Kościołem Piotra i Pawła, założonym na mocnej skale przez Chrystusa i uświęconym ich krwią!".

Tak papież pisze do Alfonsa VI z Leon oraz do Sancho IV z Navarry. Żądanie to uzasadnione jest za pomocą owego osobliwego obrazu historycznego, jaki panuje w Rzymie od czasów Innocentego I: wszystkie Kościoły Zachodu mają w Piotrze swój początek i stąd też otrzymały jego tradycję. W oddalającej się od Rzymu hiszpańskiej (mozarabskiej) liturgii Grzegorz postrzega wpływy heretyckie (pryscyliańskie i ariańskie); także liturgię Hiszpanie powinni otrzymać stąd, skąd biorą swój początek, a mianowicie z Rzymu!