Papież wyzwoliciel

Konfrontacja między wizją świata Jana Pawła II i wizją władzy dyktatora Marcosa nie pozostawiła wątpliwości nie tylko, po czyjej stronie jest racja, ale i kto ostatecznie zwycięży. Filipińczycy wsparci przez swoich hierarchów zaczęli odważniej bronić swojej wizji świata.

Jej urzeczywistnieniem była niezwykła „różańcowa rewolucja” z 1986 roku, kiedy miliony Filipińczyków modlitwą odpowiadały na terror, fałszerstwa wyborcze i prześladowanie opozycji. Biskupi oficjalnie popierali opozycję skupioną wokół Corazon Aquino, a Watykan dyskretnie wspierał ruch na rzecz demokracji. Po roku walki i modlitwy o wolność Papież mógł otrzymać od kard. Sin z Manili wiadomość: Maryja zwyciężyła, Filipiny są wolne i czekają na Ciebie.

Apel ze stadionu w Santiago de Chile
Ameryka Łacińska, demograficzne centrum świata katolickiego, za czasów pontyfikatu Jana Pawła II najbardziej zmieniła swoje oblicze: od kontynentu rządzonego przez junty wojskowe i lokalnych dyktatorów zaczęła przechodzić do demokracji, wzajemnej zgody i przebaczenia. Z pewnością wielki wpływ na te zmiany miały liczne wizyty duszpasterskie Papieża, który rozmawiając także z dyktatorami, nigdy nie zapomniał o przypominaniu podstawowych praw człowieka. Świadkiem najbardziej widowiskowej papieskiej lekcji było w 1987 roku Chile.

Kraj ten, z wielką tradycją miejscowego Kościoła, od 1973 r. był rządzony przez gen. Augusto Pinocheta, człowieka, którego wielką zasługą pozostanie zatrzymanie komunistycznej rewolucji, na skraju której stanęło Chile za czasów rządów prezydenta Allende, ale zarazem - a trzeba to również wyraźnie przypominać - wielką winą Pinocheta pozostaną gwałty, tortury i śmierć tysięcy ludzi. Podczas zaplanowanej na Wielki Post pielgrzymki do Ameryki Południowej Papież miał odwiedzić właśnie Chile i podnoszącą się po latach rządów wojskowych Argentynę.