Benedykt XVI do biskupów amerykańskich: bądźcie duchowymi przewodnikami wiernych

Rzeczywiście, wyraźniejsze skupienie się na naśladowaniu Chrystusa w świętości życia jest tym, czego potrzeba, jeśli chcemy iść naprzód. Musimy odkryć na nowo radość przeżywania istnienia skupionego na Chrystusie, rozwijając cnoty i zanurzając się w modlitwie. Gdy wierni wiedzą, że ich pasterz jest człowiekiem, który się modli i oddaje własne życie, aby im służyć, odpowiadają tym ciepłem i miłością, które żywi i podtrzymuje całą wspólnotę.

Czas spędzony na modlitwie nigdy nie jest zmarnowany, niezależnie od tego, jak ważne byłyby obowiązki, które napierają na nas z zewsząd. Wielbienie Chrystusa naszego Pana w Najświętszym Sakramencie przedłuża i wzmaga tę więź z Nim, która tworzy się za pośrednictwem celebry eucharystycznej (por. „Sacramentum caritatis” 66).

Rozważanie tajemnic Różańca wyzwala całą ich zbawczą siłę umacniania, łączenia i uświęcania nas w Jezusie Chrystusie (por. „Rosarium Virginis Mariae” 11.15). Wierność Liturgii Godzin daje pewność, że cały nasz dzień będzie uświęcony, przypominając nam nieustannie o konieczności stałego skupiania się na wypełnianiu zadania Bożego, mimo wszystkich palących potrzeb lub roztargnienia, jakie mogą się pojawiać w obliczu obowiązków do wykonania. W ten sposób pobożność pomaga nam mówić i działać in persona Christi, nauczać, kierować i uświęcać wiernych w imię Jezusa, przynosić Jego pojednanie, Jego uzdrowienie i Jego miłość wszystkim Jego umiłowanym braciom i siostrom. Ta radykalna postawa, czyli naśladowanie Chrystusa Dobrego Pasterza, znajduje się w centrum naszego posługiwania duszpasterskiego. I jeśli my sami otworzymy się, przez modlitwę, na moc Ducha, On zwiększy nam dary, o które prosiliśmy, aby pełnić nasz wspaniały obowiązek, tak, abyśmy nigdy nie musieli się martwić „o to – jak ani co macie mówić” (Mt 10,19).

Kończąc to moje przemówienie skierowane do Was w ten wieczór, powierzam w sposób bardzo szczególny Kościół, który jest w waszym kraju, macierzyńskiej trosce i wstawiennictwu Maryi Niepokalanej, Patronki Stanów Zjednoczonych.

Niech Ona, która nosiła we własnym łonie Nadzieję wszystkich narodów, wstawia się za lud tego kraju, aby wszyscy stali się nowi w Jezusie Chrystusie, Jej Synu. Drodzy Bracia Biskupi, zapewniam każdego z Was, tu obecnego, o swej głębokiej przyjaźni i o swym udziale w waszych troskach duszpasterskich. Wam wszystkim, duchowieństwu, osobom zakonnym i świeckim udzielam Błogosławieństwa Apostolskiego, rękojmi radości i pokoju w Chrystusie Zmartwychwstałym.