Nauczanie Jana Pawła II wciąż aktualne

Jednym z fenomenów Jana Pawła II było to, że potrafił łączyć dwie postawy, które zazwyczaj w Kościele są w opozycji: otwartość z przywiązaniem do ortodoksji. Budował Kościół otwarty - na współczesny świat i nowe wyzwania oraz na dialog: ekumeniczny, międzyreligijny, dialog z kulturą i nauką oraz z niewierzącymi. A jednocześnie twardo bronił doktryny i rygorów katolickiej moralności.  W środę 2 kwietnia przypada 20. rocznica śmierci Karola Wojtyły. Jego nauczanie może być wciąż doskonałą wskazówką dla Kościoła w Polsce, jak być twórczo  obecnym w świecie, który ulega gwałtownym zmianom.

Moment odejścia do domu Ojca Jana Pawła II mam wciąż w oczach i było to dla mnie przeżycie, którego się nie zapomina. Z jednej strony tragiczne, kończące jakąś epokę, ale jednocześnie pełne nadziei.  Pamiętam godzinę 21:37, kiedy wszystkie dzwony zaczynają bić i przychodzi wiadomość o śmierci Jana Pawła II. Ale  jednocześnie ludzie w całej Polsce i tutaj w Warszawie, wychodzą na ulice i place, zapalają świece, składają kwiaty wszędzie tak, gdzie kiedyś się pojawił. Przez wiele dni trwa  czas modlitwy i zadumy, ale jednocześnie czas  pełen nadziei. Główne aleje czy place miast płoną tysiącami świec i  zniczy, toną w wiosennych kwiatach. Tu w Warszawie jest to aleja Jana Pawła II i dawny Plac Zwycięstwa. Miałem nieodparte wrażenie, że Jan Paweł po raz kolejny jest z nami, iż to jest jego ostatnia - tym razem duchowa - pielgrzymka do Polski. Nie ma go w jednym miejscu, w papamobile czy za ołtarzem, ale jest we wszystkich polskich wioskach i miastach. Coś niesamowitego.

Kościół ortodoksyjny i otwarty

Jednym z fenomenów Jana Pawła II było to, że potrafił łączyć dwie postawy, które zazwyczaj w Kościele są w opozycji: otwartość z przywiązaniem do ortodoksji. Budował Kościół otwarty - na współczesny świat i nowe wyzwania oraz na dialog: ekumeniczny, międzyreligijny, dialog z kulturą i nauką oraz z niewierzącymi. A jednocześnie twardo bronił doktryny i rygorów katolickiej moralności. Nie zawahał się przed odebraniem misji kanonicznej wielu teologom, którzy przejęci ideą postępu chcieli „ożenić” nauczanie Kościoła z wymaganiami niektórych współczesnych ideologii. Przykładem tego była choćby instrukcja o negatywnych aspektach teologii wyzwolenia, zarażonej marksistowskimi wpływami.

Już na początku pontyfikatu pisał jasno, że „otwartość musi być połączona z obroną wyznawanej prawdy - objawionej przez samego Boga”. Jan Paweł II przestrzegał zarówno przed postawą powierzchownego otwarcia, jak i przed odwróceniem się od świata i zamknięciem w bezpiecznej świątyni.

Realizator Soboru Watykańskiego II

Jan Paweł II był nie tylko papieżem, który wcielał w życie naukę Soboru Watykańskiego II, ale kimś, kto nadał jasny i określony kierunek jego realizacji. Przypomnijmy, że kiedy obejmował rządy w 1978 r. Kościół był podzielony pomiędzy skrzydło progresistowskie, żądające szybkich zmian, w tym daleko idącego dostosowania do wymagań świata, a skrzydło konserwatywne pełne obaw wobec kursu soborowego otwarcia i aggiornamento. Janowi Pawłowi II udało się odsunąć ten spór na dalszy plan i zjednoczyć Kościół wokół wielkiego, globalnego planu duszpasterskiego i misyjnego, wyrażanego w pojęciu nowej ewangelizacji.