Nauczanie Jana Pawła II wciąż aktualne

Jako papież był konsekwentnym obrońcą praw człowieka, które to pojęcie inkorporował do społecznego nauczania Kościoła, podobnie zresztą jak pojęcie solidarności, wyniesione z polskiego kontekstu. Dało to Kościołowi możliwość zwycięstwa w konfrontacji z marksizmem, zarówno tym totalitarnym z Europy środkowo-wschodniej, jak i w konfrontacji z niektórymi nurtami latynoamerykańskiej teologii wyzwolenia. Akceptował jednakże pozytywny wkład tej teologii wyrażający się w „opcji preferencyjnej wobec ubogich”.

Problem wolności

Wyrastając z polskiego doświadczenia, Jan Paweł II doskonale rozumiał, że religia przynosi człowiekowi wewnętrzną wolność, dzięki czemu znacznie trudniejsze jest jego zewnętrzne zniewolenie. Podczas swej wizyty na Synaju w 2000 r. tłumaczył, że „dekalog jest prawem życia i prawem wolności, ponieważ przy pomocy przykazań Bóg czyni swój lud wolnym, tak jak to obiecał, mówiąc, że jeśli będzie przestrzegał Jego Prawa, to na zawsze zazna wolności”.

W Polsce widzieliśmy jak wizyty Jana Pawła II budziły naszą podmiotowość, poczucie narodowej wspólnoty i torowały drogę ku wolności. Jednak już po upadku komunizmu, Jan Paweł II nawoływał polski episkopat do reorientacji swej linii duszpasterskiej, w nowej sytuacji jaka wówczas zaistniała. „Nasze polskie znaki czasu – powiedział – uległy wyraźnemu przesunięciu wraz z załamaniem się systemu marksistowskiego i totalitarnego. W poprzednim układzie Kościół bronił człowieka przed systemem – a lepiej się wyrażając: Kościół stwarzał jakby przestrzeń, w której człowiek i naród mógł bronić swoich praw. (…) W tej chwili w imię tej samej zasady: «Człowiek jest drogą Kościoła», stajemy wobec nowych zadań. Człowiek musi znaleźć w Kościele przestrzeń do obrony poniekąd przed samym sobą: przed złym użyciem swej wolności, przed zmarnowaniem wielkiej historycznej szansy dla narodu”. Podkreślał więc potrzebę wychowania do wolności. Uważał, że podstawowym zadaniem Kościoła w epoce wolności jest kształtowanie sumień i przygotowanie człowieka do samodzielnego podejmowania odpowiedzialnych wyborów, zgodnie z sumieniem ukształtowanym w świetle wiary.

Podczas pielgrzymki w 1991 ostrzegał, że wolność „może być użyta dobrze lub źle, na służbę dobra prawdziwego lub pozornego”. Podkreślał, że Chrystus będzie zawsze znakiem sprzeciwu, tłumacząc, że „ten sprzeciw jest dla Kościoła także jakimś potwierdzeniem bycia sobą, bycia w prawdzie”. Ukazywał dylemat, przed którym stoi od dawna Europa, a po uzyskaniu wolności także i Polska: „Wolność, do której Chrystus nas wyzwolił, czy też wolność od Chrystusa?”. Dlatego Kościół wedle Jana Pawła II winien być zarazem „miejscem dialogu”, „budowania jedności”, jak i „znakiem sprzeciwu”, jeśli sytuacja tego wymaga.

Kościół w demokratycznym państwie

Jan Paweł II – jako jeden z autorów soborowej Konstytucji o Kościele Współczesnym „Gaudium et spes” był zdecydowanym przeciwnikiem „sojuszu ołtarza z tronem”. Uważał, że taka forma związania Kościoła z władzą świecką, choć stanowi ponętną pokusę, będzie zawsze szkodliwa dla Kościoła. Przypominał, że Kościół „w żaden sposób nie utożsamia się ze wspólnotą polityczną ani nie wiąże się z żadnym systemem politycznym”.

Zarazem przestrzegał przed traktowaniem uniwersalnych wartości wynikających z chrześcijaństwa wyłącznie jako prywatnej sprawy wierzących nie mającej przełożenia na kategorie społeczne. Był przekonany, że „demokracja bez wartości łatwo się przemienia w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm”, ale nie oznacza to bynajmniej konieczności powoływania partii katolickiej czy uznawania jakiejkolwiek partii za przedstawicielstwo interesów Kościoła. Odwołując się do nauczania Soboru Watykańskiego II przypominał o konieczności zachowania dystansu i właściwej autonomii przez Kościół wobec każdego nurtu politycznego w trosce o uniwersalizm nauczania Kościoła. A to dlatego, że przesłanie Ewangelii ma charakter powszechny i musi być kierowane do wszystkich, ponad wszelkimi politycznymi podziałami.