Nie lękajcie się, ufajcie miłości Bożej

Tu, na Malcie, żyjecie w społeczeństwie, naznaczonym wiarą i wartościami chrześcijańskimi. Powinniście być dumni, że wasz kraj zarówno broni nienarodzonych, jak i wspiera stabilne życie rodzinne, sprzeciwiając się aborcji i rozwodom. Zachęcam was do podtrzymywania tego odważnego świadectwa o świętości życia oraz o centralnym znaczeniu małżeństwa i życia rodzinnego dla zdrowia społecznego. Na Malcie i Gozo rodziny wiedzą, jak cenić i troszczyć się o swych starszych i chorych członków i przyjmują dzieci jako dary Boże. Inne narody mogą się uczyć na waszym przykładzie chrześcijańskim. W kontekście społeczeństwa europejskiego wartości Ewangelii jeszcze raz stają się antykulturą, dokładnie tak, jak to było w czasach św. Pawła.

W tym Roku Kapłańskim proszę was, abyście się otwierali na możliwość powołania niektórych z was przez Pana do całkowitego dania siebie w służbę Jego ludu w kapłaństwie lub w życiu konsekrowanym. Wasz kraj dał wielu wspaniałych kapłanów i osób zakonnych Kościołowi. Niech ich przykład będzie dla was natchnieniem i rozpoznawajcie głęboką radość, płynącą z oddania własnego życia głoszeniu orędzia Bożej miłości wszystkim ludziom, bez wyjątku.

Mówiłem już o potrzebie troski o najmłodszych, najstarszych i chorych. Chrześcijanin jest jednak wezwany do niesienia uzdrawiającego orędzia Ewangelii wszystkim. Bóg kocha każdą pojedynczą osobę na tym świecie, co więcej – kocha każdego, kto kiedykolwiek żył w dziejach świata. W śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, który staje się obecny zawsze, ilekroć sprawujemy Mszę św., ofiarowuje życie w obfitości wszystkim tym ludziom. Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani do ukazywania wszechobejmującej miłości Bożej. Dlatego musimy szukać ubogich, słabych, zmarginalizowanych; szczególną troską musimy otoczyć tych, którzy przeżywają udręki, są przygnębieni lub doświadczają lęków; musimy troszczyć się o niepełnosprawnych i czynić wszystko, co w naszej mocy, aby chronić ich godność i jakość życia; musimy zwracać uwagę na potrzeby imigrantów i azylantów w naszym otoczeniu; musimy wyciągnąć przyjazną dłoń do wszystkich członków innych wyznań i do niewierzących. Jest to szlachetne powołanie do miłości i służenia, które my wszyscy otrzymaliśmy. Niech natchnie to was do poświęcenia swego życia, aby kroczyć za Chrystusem. La tibżgħux tkumu ħbieb intimi ta’Kristu. (Nie bójcie się być bliskimi przyjaciółmi Chrystusa)

Drodzy młodzi, teraz, gdy muszę już was opuścić, chcę, abyście wiedzieli, że jestem blisko was oraz że pamiętam o was, waszych rodzinach i o waszych przyjaciołach w swych modlitwach.

„Selluli għaż-żgħażagħ Maltin u Għawdxin kollha.” (Przekażcie moje pozdrowienia wszystkim młodym z Malty i Gozo)