Ecclesia in Oceania

Kościół partykularny i powszechny

11. Podczas Zgromadzenia Synodalnego biskupi podjęli w sposób szczególny rozumienie Kościoła jako communio. Uwydatnili aspekty przynależności i relacji międzyludzkich opartych na rozumieniu Kościoła jako Ludu Bożego. Kościelne communio jest w specjalny sposób wyrażane i przeżywane w Kościele lokalnym zebranym wokół biskupa, z którym ludzie współpracują w wypełnianiu misji . Jako pasterz, każdy biskup stara się wspierać to communio poprzez swą posługę, która jest uczestnictwem w pasterskim, prorockim i królewskim urzędzie Chrystusa. Znak i skutek tego communio jest opisany w Dziejach Apostolskich: „Wszyscy, którzy uwierzyli mieli jedno serce i jednego ducha” (4,32). Ojcowie Synodu widzieli bardzo praktyczny wyraz tego ducha w przygotowywaniu diecezjalnego planu duszpasterskiego w łączności z wiernymi i ich organizacjami. To zapewnia, że plan wypływa z duchowości communio promowanej przez Sobór Watykański II.

Communio pośród Kościołów lokalnych opiera się na jedności wiary, chrztu i Eucharystii, ale również na jedności episkopatu. Kościelne communio zawiera wszystkie Kościoły lokalne poprzez swych biskupów, zjednoczonych z Biskupem Rzymu jako widoczną głową Kościoła. „Kolegium biskupów zjednoczonych pod przewodem Następcy Piotra daje autorytatywne wyrażenie kościelnego communio” . Ta jedność episkopatu jest przekazywana przez wieki poprzez sukcesję apostolską; w każdym wieku jest podstawą tożsamości Kościoła założonego przez Chrystusa na Piotrze i kolegium Apostołów. Następca Piotra jest naprawdę „trwałą zasadą jedności i widzialnym fundamentem” Kościoła . Pan sam zlecił Piotrowi i jego następcom, aby utwierdzali braci w wierze (Łk 22,32) i by karmili trzodę Chrystusową (J 21,15-17).

„Pomiędzy biskupami istnieje więź, która wyraża w sposób osobisty i kolegialny wspólnotę – koinonia – która charakteryzuje całe życie Kościoła. Razem kolegialnie biskupi dzielą posługę wzmacniania jedności ludu Bożego w wierze i miłości” . Synod wyraził nadzieję, że relacje pomiędzy Kościołami partykularnymi a Kościołem powszechnym, zwłaszcza Stolicą Świętą, odzwierciedlają i budują communio, i że te stosunki rozwijają się z zachowaniem właściwego respektu dla Piotrowej posługi jedności oraz właściwego respektu dla Kościołów lokalnych . Kościoły lokalne Oceanii uznają, że uczestniczą w communio Kościoła powszechnego i postrzegają to jako powód do radości.

Wbrew wielkim różnicom kulturowym i olbrzymim odległościom w Oceanii, miejscowi biskupi zdają sobie sprawę, że są zjednoczeni ze sobą i z Biskupem Rzymu, i postrzegają to również jako wielki dar. „Pomiędzy Następcą Piotra i następcami innych Apostołów istnieje naprawdę głęboka więź duchowa i pastoralna; jest to naszą efektywną i afektywną kolegialnością. Obyśmy zawsze znajdowali sposoby, aby wspierać się nawzajem w naszych zjednoczonych wysiłkach budowania Kościoła i przeżywania tej wspólnoty służby i wiary” . Jako bracia w kolegium biskupim, Ojcowie Synodu byli niedwuznaczni w wyrażeniu ich życzenia, by wzmocnić jedność z Biskupem Rzymu ; a Biskup Rzymu sam był poruszony i zachęcony ich pragnieniem.