Apostoł, uczony, świadek

Pierwszy Synod, który odbywał się za pontyfikatu Jana Pawła II w 1980 r., był poświęcony rodzinie. To również wiele mówi o wadze i roli, jaką Papież przywiązuje do jej zadań. Owocem Synodu była adhortacja Familiaris consortio, która bardzo głęboko analizuje prawo do życia, prawa rodziny i godności kobiety.

Sprawie życia Jan Paweł II poświęcił osobną encyklikę Evangelium vitae, w której mówi wprost: „Nie można iść ku przyszłości z planem systematycznej śmierci nienarodzonych, możemy iść jedynie z cywilizacją miłości”. A w „Liście do rodzin” z 1994 r. pisze, że wspólnota rodzinna znajduje się: „pośrodku wielkiego zmagania między dobrem a złem, między życiem a śmiercią, między miłością a wszystkim, co jest jej przeciwieństwem”.

Papież proponuje też od lat program ratunku dla ludzkości, który nazywa budowaniem „cywilizacji życia”. Kryzysowi rodziny przeciwstawia potrzebę kształtowania „autentycznego humanizmu rodziny”. Humanizm ten to nic innego jak realizacja powołania do miłości. Nauczanie Jana Pawła II na temat rodziny można najkrócej określić jako wołanie o ocalenie prawdziwej miłości, rozumianej jako dar od Boga, służący nie tyle zaspokojeniu doraźnych popędów, lecz pełnemu rozwojowi osoby ludzkiej.

Cierpienie
Jan Paweł II jest chyba jedyną osobą publiczna, która tak otwarcie okazuje swoje cierpienie. „Cierpienie przeżywane z Chrystusem jest najcenniejszym darem i najskuteczniejszą pomocą w apostolstwie” – powiedział w Zakopanem w 1997 r. Niemal wszędzie spotyka się z chorymi i zepchniętymi na margines życia, zatrzymuje się przy każdym wózku inwalidzkim. Już na początku pontyfikatu prosił chorych i cierpiących o modlitwę i ofiary w intencji papieża. Chorych, cierpiących, niepełnosprawnych nazywa Papież „największym skarbem Kościoła”. Do nich skierował list apostolski Salvifici doloris. Jest też Papież pomysłodawcą Światowego Dnia Chorego.