Od święceń do konklawe

Część przyjaciół ks. Wojtyły zadanie, jakie otrzymał trzy tygodnie po powrocie z Rzymu, uznała za zsyłkę. Został wikariuszem w Niegowici, 50 km od Krakowa. Błyskawicznie został zaakceptowany. Biednym rolnikom nie przeszkadzało, że gdy wozili go po wybojach wozem do swych wiosek, ciągle coś czytał.

Wiedzieli, że ma pełne dobroci serce i gdy trzeba, to odda nawet własną pościel pewnej okradzionej wdowie, aby miała na czym spać. Zaakceptowali także fakt, że odmówił ochrzczenia żydowskiego dziecka, które uratowała w czasie wojny jedna z parafianek, gdy dowiedział się, iż sześcioletni chłopiec ma rodzinę w USA. Kilka miesięcy później dziecko popłynęło do Ameryki.

Siedmiomiesięczny pobyt w Niegowici nie był jednak tylko pasmem sukcesów. Niepowodzeniem zakończyła się podobno nauka jazdy na rowerze. Ks. Wojtyła miał poważne problemy z utrzymaniem równowagi.
 

Miał 47 lat, gdy Paweł VI mianował go kardynałem. W Polsce nie spodziewano się wtedy nominacji kardynalskiej.