Pierwsza Chorwatka w chwale ołtarzy

Dla dalszego wzrostu Zgromadzenia pragnie uzyskać zgodę Papieża i zatwierdzenie przez niego reguły zakonnej. Otrzymuje je w roku 1944 na mocy "Decretum laudis”, początkowo na siedem lat. S. Marija wraca z Ameryki do Europy i 25 lipca 1951 zamieszkuje w Rzymie, gdzie kupuje dom a wkrótce potem następny - na przedmieściu zwanym Tor Lupara. W roku 1952 wysyła drugą prośbę do Papieża o zatwierdzenie reguły, wyjaśniając, że dzieło rozszerza się na cały świat i że ma już wielką liczbę klasztorów, zakładów i sióstr.
W styczniu 1953 s. Marija przeżywa pierwszy wylew krwi do mózgu, a w rok później drugi, który powoduje paraliż lewej strony ciała. Na przekór wszelkim przeszkodom, s. Marija nadal kieruje Zgromadzeniem, udziela rad przełożonym i wychowankom, prowadzi budowy, odpisuje na listy, stara się o zezwolenia, odpiera ataki z zewnątrz a także ze strony innych wspólnot. Pisze m.in.: „Wszystko się poplątało, a Pan Bóg jakby się ukrył”.

Kongregacja do spraw Zgromadzeń Zakonnych mianuje najpierw D’Orazia Benedetto, a potem jezuitę Andreę Doglia pomocnikami s. Mariji. Podczas kapituły, która odbywa się w dniach 9 - 11 grudnia 1954, Marija ponownie wybrana zostaje przełożoną, ale otrzymuje też zastępczynię i sekretarkę. Nawet jednak uchwalenie Konstytucji i ostateczne zatwierdzenie Zgromadzenia 6 grudnia 1956 nie zdejmuje licznych krzyży z Mariji, która swoje cierpienia ofiarowuje Ojcu Niebieskiemu.

Przy okazji wizyty w ojczyźnie po II wojnie światowej, w 1959 roku, przygotowuje kapitułę generalną Zgromadzenia. Kapituła rozpoczyna się 23 stycznia 1961, a przewodniczy jej brat Innocenty Zrinski (asystent kościelny od 1957 roku) - Marija zrzeka się funkcji przełożonej po czterdziestu latach kierowania Zgromadzeniem. Jej następczynią zostaje s. Julijana Franulović.

W roku 1964 s. Marija wydaje Hvale i zazive Vječnome Ocu w formie litanii i za zgodą rzymskiego wikariatu.
Umiera w Rzymie 9 lipca 1966 roku, mając lat 74. Pochowano ją na rzymskim cmentarzu Campo Verano. Trzy lata później jej szczątki przeniesione zostają do kaplicy klasztornej Domu Generalnego, a w 1998 - do miejscowości Blato na Korczuli, gdzie spoczywają w Domu Macierzystym Zgroamdzenia Córek Miłosierdzia.