Pierwsza Chorwatka w chwale ołtarzy

3. Stosunek s. Mariji do Kościoła
W naszych czasach powinniśmy się zatrzymać nad przesłaniem, które do wszystkich zakonników kieruje Służebnica Boża. S. Marija wrastała w przyjaźni z biskupem Josipem Marčelićem, któremu zawsze wiernie służyła i we wszystkim bezgranicznie ufała. On jest jej przewodnikiem duchowym, jego się radzi, jego słucha, nawet wtedy gdy jej to nie odpowiada.

Biskup Marčelić pisze: „Kiedy dom się pali, nie należy go opuszczać, uciekać z niego i płakać, bo to świadczy o tchórzostwie. Trzeba wtedy poświęcić wszystkie swoje siły, zabrać się do gaszenia i ratować co się da. Proszę cię, żebyś wróciła i zajęła się wychowaniem dziewcząt.”

Zgromadzenie, które wraz ze swymi prawami i obowiązkami przyłączone zostało do Pierwszego Zakonu Franciszkańskiego, biskup Marčelić, po uzyskaniu zgody Stolicy Apostolskiej, powołał do życia dekretem biskupim 18 lutego 1928 roku: „Mocą naszej władzy ustanawiamy i proklamujemy Zakonne Zgromadzenie o nazwie »Córki Miłosierdzia III Zakonu św. Franciszka« wraz z prawami i obowiązkami przysługującymi podobnym instytutom zakonnym. Jego szczególnym zadaniem jest »wychowywanie dzieci, które zostały bez rodziców« a jego dom macierzysty mieścić się będzie w miejscowości Blato na Korczuli”.

Swoje dożywotnie śluby siostry złożyły 23 września 1928 roku, w niespełna miesiąc po śmierci biskupa.
Podobny jest też stosunek Mariji do proboszcza. Marija bardzo angażuje się w duszpasterstwo parafialne. Troszczy się o wychowanki „Aniołów Splitu”, kieruje „Córkami Maryi” i dziewczęcym stowarzyszeniem „Dobry Pasterz”, ponieważ stara się ustrzec dziewczyny od zła, które zgraża im z powodu ich biedy i przygotować je do porządnego życia rodzinnego.

Kieruje też „Trzeci Zakonem św. Franciszka” i Stowarzyszeniem Matek Katolickich liczącym setki kobiet, którym ukazuje perspektywy zdrowego chrześcijańskiego małżeństwa oraz odpowiedzialnego macierzyństwa. Interesujące jest, że w roku 1914, przed wyjazdem do Splitu, gdzie zamierzała wstąpić do klauzurowego klasztoru, pozostawia proboszczowi testament, w którym cały swój majątek przeznacza na wybudowanie zakładu dla biedaków i opuszczonych dzieci.