Benedykt XVI: władza oznacza służbę, pokorę, miłość

Oto polskie tłumaczenie papieskiego rozważania:

Drodzy bracia i siostry,

Ewangelia dzisiejszej niedzieli (Mk 1, 21-28) przedstawia nam Jezusa, który w dniu szabatu naucza w synagodze w Kafarnaum – małym mieście nad Jeziorem Galilejskim, gdzie mieszkali Piotr i jego brat Andrzej. Po Jego nauczaniu, wzbudzającym podziw ludzi, następuje uwolnienie człowieka opętanego „przez ducha nieczystego” (w. 23), który rozpoznaje w Jezusie „świętego Bożego”, to znaczy Mesjasza. Wkrótce Jego sława rozprzestrzenia się na cały region, który On przemierza, głosząc Królestwo Boże i uzdrawiając chorych wszelkie rodzaju: słowo i działanie. Św. Jan Chryzostom zauważa, jak Pan „przemienia nauczanie z korzyścią dla słuchaczy, przechodząc od cudów do słów i znów od nauczania o swojej doktrynie do cudów” („Homilia na Ewangelię św. Mateusza” 25, 1: PG 57, 328).

Słowo, które Jezus kieruje do ludzi, natychmiast otwiera dostęp do woli Ojca i do prawdy o nas samych. Nie tak jednak było w przypadku uczonych w Piśmie, którzy musieli podejmować wysiłek, aby odczytać Pismo Święte za pomocą niezliczonych rozważań. Ponadto, w celu skuteczności słowa Jezus łączył je ze znakami uwolnienia od zła. Św. Atanazy zauważył, że „rozkazywanie złym duchom i wypędzanie ich, nie jest dziełem ludzkim, lecz boskim”; Pan bowiem „oddalał od ludzi wszystkie choroby i wszelkie słabości. Któż, widząc Jego moc (...) wątpiłby jeszcze, że jest On Synem, Mądrością i Mocą Bożą?" („Oratio de Incarnatione Verbi” 18.19: PG 25, 128 BC.129 B). Władza Boża nie jest siłą natury. Jest mocą miłości Boga, która stwarza wszechświat i wcielając się w Jednorodzonego Syna, zstępując do naszego człowieczeństwa, uzdrawia świat zepsuty przez grzech. Pisze Romano Guardini: „Całe istnienie Jezusa jest przełożeniem mocy w pokorę (...) i władzy, która uniża się do postaci sługi” („Il Potere”, Brescia 1999, 141.142).

Często dla człowieka władza oznacza posiadanie, moc, panowanie, powodzenie. Tymczasem dla Boga władza oznacza służbę, pokorę, miłość; oznacza wchodzenie w zamysł Jezusa, który pochyla się, aby umywać nogi uczniom (por. J 13,5), który szuka prawdziwego dobra człowieka, który leczy rany, który jest zdolny do tak wielkiej miłości, aby dać swoje życie, bo jest Miłością. W jednym ze swoich listów święta Katarzyna ze Sieny pisze: „Trzeba, abyśmy naprawdę widzieli i poznawali światłem wiary, że Bóg jest najwyższą i wieczną Miłością i może pragnąć jedynie naszego dobra" (List 13, w: „Le Lettere”, t. 3, Bologna 1999, 206).

Drodzy przyjaciele, w najbliższy czwartek 2 lutego będziemy obchodzić uroczystość Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni – Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Z ufnością prośmy Najświętszą Maryję Pannę, aby prowadziła nasze serca, abyśmy zawsze czerpali z Bożego miłosierdzia, które wyzwala i leczy nasze człowieczeństwo, napełniając je wszelkimi łaskami i dobrem, mocą miłości.