Homilia wygłoszona w czasie mszy kończącej Kogres Eucharystyczny

6. "Czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz, czym syn człowieczy, że o niego się troszczysz?" (por. Ps 8,5).
Gdy kontemplujemy Eucharystię, ogarnia nas wielkie zdumienie wiary nie tylko nad tajemnicą Boga i Jego miłości bezgranicznej, lecz również nad tajemnicą człowieka. Wobec Eucharystii cisną się spontanicznie na usta owe słowa Psalmisty: "Czymże jest człowiek, że tak o niego się troszczysz?" Jak wielką wartość ma w oczach Bożych człowiek, skoro sam Bóg karmi go swoim Ciałem! Jak wielką przestrzeń kryje w sobie ludzkie serce, skoro wypełnić ją może tylko Bóg! "Stworzyłeś nas bowiem dla siebie - wyznaje św. Augustyn - i niespokojne jest nasze serce, dopóki w Tobie nie spocznie" (Wyznania).

Statio Orbis! Cały Kościół oddaje Ci dzisiaj, Chryste, szczególną cześć i uwielbienie. Chryste, Odkupicielu człowieka, Chryste, ukryty w Eucharystii. Cały Kościół wyznaje publicznie swoją wiarę w Ciebie, który stałeś się dla nas Chlebem życia. I składa Ci dzięki za to, że jesteś z nami, Bogiem-z-nami, naszym Emanuelem!

"Twoja cześć, chwała, nasz wieczny Panie,
po wieczne czasy niech nie ustanie.
Tobie dziś dajem z rzeszą tych ludzi
pokłon i pienie, my, Twoi słudzy.
Dziękując wielce Twej wielmożności,
za ten dar zacny Twej wszechmocności,
żeś się darował nam, nic niegodnym,
w tym sakramencie nam tu przytomnym". Amen!