Niestrudzony nauczyciel

* * *
W encyklice „Redemptoris missio” z 1990 roku, uważanej przez niektórych za najważniejszą encyklikę Jana Pawła II, Papież mówi jasno: „Mam wrażenie, że nadszedł moment zaangażowania wszystkich sił kościelnych w nową ewangelizację i misję wśród narodów. Nikt wierzący w Chrystusa, żadna instytucja Kościoła nie może uchylić się od tego najpoważniejszego obowiązku: głoszenia Chrystusa wszystkim ludom”.

Wkrótce świat przekona się, że Jan Paweł II jest „urodzonym” misjonarzem. Kolejne podróże apostolskie po najdalsze krańce ziemi pokazują, że Papież nawiązuje wszędzie znakomity kontakt z ludźmi wszelkich ras, narodów, szczepów, kultur a nawet religii.

Nigdy jednak niczego nie będzie narzucał, lecz proponował, bowiem - jak sam pisze - Kościół „zatrzymuje się przed sanktuarium sumienia”. To przekonanie każe mu darzyć szacunkiem wszelkie, a więc wyrastające nie tylko z chrześcijańskiego gruntu, formy duchowych poszukiwań.

Ale misyjny zapał Papieża nie dotyczy wyłącznie egzotycznych ludów dalekiej Afryki, Azji, Oceanii. Jest on także misjonarzem Starego Kontynentu. Za pontyfikatu Jana Pawła II hasło „nowa ewangelizacja” padło po raz pierwszy w 1985 roku, podczas synodu biskupów poświęconego Europie. Pięć lat później ,właśnie w encyklice na temat misji Papież zauważa, że „w krajach o chrześcijaństwie dawnej daty, ale czasem również w Kościołach młodych, gdzie całe grupy ochrzczonych utraciły żywy sens wiary albo wprost nie uważają się już za członków Kościoła (...) zachodzi potrzeba »nowej ewangelizacji« albo »re-ewangelizacji«”. Jan Paweł II uznał, że musi być ewangelizatorem Europy, bowiem kontynent, na którym chrześcijaństwo owocowało postaciami wielkich teologów, pisarzy, artystów; gdzie rozwijały się uniwersytety kształcące najwybitniejszych humanistów; gdzie wznoszono świątynie, które do dziś są perłami architektury, żyje często tak, „jakby Bóg nie istniał”.