Niestrudzony nauczyciel

* * *
Papież jest przekonany - o czym mówił w UNESCO - o „organicznym i konstytutywnym związku religii, w szczególności chrześcijaństwa, z kulturą”, co w sposób najbardziej wyrazisty owocowało przez wieki na kontynencie europejskim. Składa jednocześnie „szczery hołd” dziedzictwu tych narodów i kultur, które przenikały inne inspiracje etyczno-religijne. Papież mówi o zachwycie „nad twórczym bogactwem ducha ludzkiego”, który każe człowiekowi bardziej „być” niż „mieć”.

Z tym większym bólem zauważa, że współczesny świat, zwłaszcza Europa, której kultura tak wiele zawdzięcza chrześcijańskiej inspiracji, na przełomie wieków zaczyna dryfować w zupełnie innym kierunku; że Europejczycy pragną żyć tak, jakby Bóg nie istniał; że pokładają nadzieje bardziej w „mieć”, zapominając o wymiarze duchowym, który jest głównym budulcem kultury.

Tym zaś, którzy w dobie szalonego postępu technicznego całą ufność pokładają w nauce i rozumie, proponuje bardziej owocny kierunek poszukiwań, podkreślając - jak w encyklice „Fides et ratio” - że „wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy”.