"Zostań z nami Panie"

2. Kontynuacja poprzednich Konferencji
Obecna V Konferencja Ogólna odbywa się jako kontynuacja czterech poprzednich, które odbyły się w Rio di Janeiro, Medellinie, Puebli i Santo Domingo. W tym samym duchu, który je ożywiał, Pasterze pragną obecnie dać nowego bodźca ewangelizacji, aby narody te nadal wzrastały i dojrzewały w swej wierze, by być światłością świata i świadczyć o Jezusie Chrystusie własnym życiem.

Po IV Konferencji Ogólnej w Santo Domingo wiele zmieniło się w społeczeństwie. Kościół, który dzieli osiągnięcia i nadzieje, smutki i radości swych dzieci, pragnie kroczyć obok nich w tym okresie wielu wyzwań, aby nieść im zawsze nadzieję i pociechę (por. Gaudium et spes, 1).

W świecie dzisiejszym występuje zjawisko globalizacji, będącej splotem relacji na skalę planetarną. Chociaż pod pewnymi względami okazuje się ono korzystne dla wielkiej rodziny ludzkiej i oznaką jej głębokiego pragnienia jedności, pociąga jednak za sobą niewątpliwie ryzyko wielkich monopoli i przekształcenia zysku w wartość najwyższą. Jak wszystkie dziedziny ludzkiej działalności, także globalizacja musi kierować się etyką, oddając wszystko na służbę osoby ludzkiej, stworzonej na obraz i podobieństwo Boga.

W Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, jak i w innych regionach, odnotowano postęp demokracji, choć są powody do zaniepokojenia w obliczu form rządu autorytarnych bądź podporządkowanych określonym ideologiom, które wydawały się już przebrzmiałe i które nie odpowiadają chrześcijańskiej wizji człowieka i społeczeństwa, jakiej uczy nas społeczna nauka Kościoła. Z drugiej strony liberalna gospodarka w niektórych krajach Ameryki Łacińskiej musi pamiętać o równości, ponieważ przybywa warstw społecznych, coraz bardziej doświadczanych ogromnym ubóstwem czy wręcz ograbianych z własnych dóbr naturalnych.

We wspólnotach kościelnych Ameryki Łacińskiej znaczna jest dojrzałość w wierze wielu świeckich aktywnych i oddanych Panu, jak również obecność wielu pełnych samozaparcia katechetów, licznej młodzieży, nowych ruchów kościelnych i powstałych niedawno instytutów życia konsekrowanego. Podstawowe znaczenie mają liczne katolickie dzieła wychowawcze, opiekuńcze i szpitalne. Odczuwa się jednak pewne osłabienie życia chrześcijańskiego w społeczeństwie jako całości i właściwego udziału w życiu Kościoła katolickiego, spowodowane przez zeświecczenie, hedonizm, obojętność i prozelityzm licznych sekt, religii animistycznych i nowych form pseudoreligii.

Wszystko to stwarza nową sytuację, która zostanie przeanalizowana tutaj, w Aparecidzie. W obliczu nowych trudnych wyborów wierni oczekują po tej V Konferencji odnowy i ożywienia ich wiary w Chrystusa, jedynego Nauczyciela i Zbawiciela, który objawił nam doświadczenie jedynej nieskończonej Miłości Boga Ojca do ludzi. Z tego źródła wytrysnąć mogą nowe drogi i twórcze plany duszpasterskie, zdolne wzbudzić mocną nadzieję, by w sposób odpowiedzialny i radosny żyć wiarą, promieniując nią w ten sposób w swym środowisku.