Papież wezwał brazylijskich biskupów do większego zaangażowania misyjnego

W tym wysiłku ewangelicznym wspólnotę kościelną wyróżniają inicjatywy duszpasterskie, polegające przede wszystkim na wysyłaniu do domów na przedmieściach miast i w głąb kraju misjonarzy, świeckich bądź zakonnych, na staraniach o dialog z wszystkimi w duchu zrozumienia i delikatnej miłości. Wszelako jeśli napotkane osoby żyją w ubóstwie, należy pomóc im, jak czyniły to pierwsze wspólnoty chrześcijańskie, okazując im solidarność, aby czuły się prawdziwie kochane. Ubodzy z przedmieść czy ze wsi muszą czuć bliskość Kościoła, zarówno w pomocy w najpilniejszych potrzebach, jak i w obronie ich praw i wspólnego wspierania społeczeństwa opartego na sprawiedliwości i pokoju. Ubodzy są uprzywilejowanymi adresatami Ewangelii, a biskup, ukształtowany na obraz Dobrego Pasterza, musi być szczególnie wyczulony na to, aby rozdawać boski balsam wiary, nie zaniedbując "chleba materialnego". Jak to uwypukliłem w encyklice "Deus caritas est", "Kościół nie może zaniedbać posługi miłości, tak jak nie może zaniedbać Sakramentów i Słowa" (n. 22).

Życie sakramentalne, szczególnie przez spowiedź i Eucharystię, nabiera największego znaczenia. Na was, pasterzach, spoczywa główne zadanie zapewnienia udziału wiernych w życiu eucharystycznym i w Sakramencie Pojednania; musicie czuwać, aby wyznanie i odpuszczenie grzechów było zwykle indywidualne, tak jak grzech stanowi fakt głęboko osobisty (por. adhortacja posynodalna Reconciliatio et paenitentia, 31, III). Tylko fizyczna lub moralna niemożność zwalnia wiernego od tej formy spowiedzi, gdyż może w takim przypadku uzyskać pojednanie za pomocą innych środków (por. kan. 960; por. Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego, n. 311). Dobrze będzie zatem wpoić kapłanom praktykę wielkodusznej gotowości do przyjęcia wiernych, którzy przychodzą do sakramentu miłosierdzia Bożego (por. List apostolski "Misericordia Dei", n. 2).

4. Wyruszyć od Chrystusa do wszystkich środowisk misji, odkryć w Jezusie miłość i zbawienie, jakie przez Ducha Świętego daje nam Ojciec: taka jest istota, korzeń misji biskupiej, który czyni z biskupa pierwszego odpowiedzialnego za katechezę diecezjalną. Do niego bowiem należy sprawowanie nadzoru nad katechezą, korzystając z kompetentnych i godnych zaufania współpracowników. Jest zatem oczywiste, że jego katecheci nie są zwykłymi przekazicielami doświadczenia wiary, lecz muszą być autentycznymi zwiastunami, pod kierunkiem swoich pasterzy, prawd objawionych. Wiara to droga prowadzona przez Ducha Świętego, którą zawrzeć można w dwóch słowach: nawrócenie i naśladownictwo. Te dwa słowa-klucze tradycji chrześcijańskiej wskazują wyraźnie, że wiara w Chrystusa pociąga za sobą praktykę życia opartego na podwójnym przykazaniu miłości Boga i bliźniego oraz wyrażają również społeczny wymiar życia.