Papież nas zdobył

Nawet podczas spotkań z określonymi grupami można było odnieść wrażenie, że przemawia do nas wszystkich...
- Tu chyba warto zwrócić uwagę na pewną metodę Ojca Świętego. Częstochowa - spotkanie z klerykami, z przedstawicielami zakonów i nowych ruchów katolickich. Jednak połowę swego przemówienia Ojciec Święty właściwie nie mówił do tylko jednej z tych grup, ale mówił do wszystkich o dynamice wiary. Ponieważ spotkanie odbywało się w Częstochowie był również i wątek maryjny. Przypomniał, że Apostołowie wraz z Maryją weszli do sali na górze i trwali tam jednomyślnie na modlitwie, wskazywał jak ta wiara stawała się bardziej osobowa, bardziej jednocząca każdego z nich ze Zmartwychwstałym Panem, ale zarazem ich między sobą. Mówił o tym jak Maryja podtrzymywała wiarę Piotra i Apostołów, a dzisiaj – jak wskazał Papież – „podtrzymuje moją i waszą wiarę”. I następnie cały nurt refleksji dotyczący żywego Boga, wiary rozwijającej się coraz bardziej, przenikającej całą osobowość człowieka, stanowił fundament przemówienia papieskiego. Dopiero później padło uszczegółowienie dotyczące specyfiki życia seminarzystów, ich wyboru drogi jako realizacji Sakramentu Chrztu i tego, co w wierze dostali. To samo w odniesieniu do życia zakonnego i następnie w odniesieniu do ruchów katolickich. Zresztą nie chodziło o to jak mają wyglądać dobrze uformowani seminarzyści, zakonnice, czy członkowie ruchów katolickich tylko, o zrozumienie, że tak zróżnicowani, są po to, by – zgodnie z własną specyfiką – w zróżnicowany sposób, nieść pomoc apostolatowi i misji całego Kościoła jako wspólnoty posłanej przez Pana.

Spotkanie Papieża z kapłanami w Warszawie zostało sprowadzone do dwóch wątków: pogoni księży za pieniędzmi i tematu lustracji.
- I o tym była mowa, tyle że nie można wyciągać tylko jednego szczegółu, ale trzeba osadzić to wszystko w całości. Zauważmy, że Ojciec Święty zaczął od wyznania „przybywam żeby zaczerpnąć z tego klimatu wiary, jakim żyjecie. To moje pielgrzymowanie, mam nadzieję, będzie umocnieniem naszej wspólnej wiary: waszej i mojej”. Później oczywiście już mówił o sytuacji kapłana w Polsce. Trzeba mieć świadomość tego, że zarówno Benedykt XVI jak i wcześniej Jan Paweł II czy Paweł VI przygotowują się do każdej wizyty gromadząc różne wiadomości o danym społeczeństwie, o problemach Kościoła w danym kraju. Papież nie przypadkowo mówił o tym, iż mamy ogromne dziedzictwo, ogromne bogactwo, mamy świadków wiary w trudnych czasach. Z uznaniem wspominamy tych, którzy nie ulegali siłom ciemności. Ale pamiętajcie – powtarzał - ludzie oczekują do kapłana, by był specjalistą od „spraw Boga”, ekspertem w sprawach życia duchowego, który pomoże by nie zagubił się ktoś pośród propozycji kultury chwili. Ludzie nie oczekują, że kapłan będzie specjalistą od ekonomii, budownictwa, czy polityki. Słyszałem kilka takich dość powiedziałbym sarkastycznych uwag „kapłańskiego tłumu”, że przecież oni dobrze robią budując kościoły. Oczywiście, że dobrze robią. Natomiast, ludzie oczekują również od księdza, który buduje kościoły, żeby rzeczywiście był specjalistą od „spraw Pana Boga”, żeby im pomógł natrafić na Boży ślad swojego życia. Później była cała ta część, że Kościół jest święty, ale ludzie w nim grzeszni, trzeba odrzucić chęć utożsamiania się jedynie z bezgrzesznymi i później – w nawiązaniu do sytuacji, która w ostatnich miesiącach panuje w Polsce– „trzeba unikać aroganckiej pozy sędziów minionych pokoleń, które żyły w innych czasach i innych okolicznościach”. „Potrzeba pokornej szczerości żeby nie negować grzechów przeszłości, ale też nie rzucać lekkomyślnie oskarżeń, nie biorąc pod uwagę różnych ówczesnych uwarunkowań”. To zresztą przez dziennikarzy zagranicznych, którzy nie znają kontekstów polskiej sytuacji było tłumaczone – w moim przekonaniu fałszywie - że Benedykt XVI chce jakby umniejszyć słowo Jana Pawła II, który przepraszał za grzechy Kościoła przeszłości.