Kościół pragnie obudzić nadzieję

W waszych diecezjach liczni młodzi ludzie zgłasza się sami jako kandydaci do kapłaństwa. Możemy za to tylko dziękować Panu. Jest sprawą zasadniczą, aby dokonać tu poważnego rozeznania. Zachęcam was, aby w tym celu, mimo trudności organizacyjnych, jakie czasem mogą pojawiać się na szczeblu duszpasterstwa, dać pierwszeństwo wyborowi i przygotowaniu wychowawców i kierowników duchowych. Muszą oni mieć osobistą i głęboką wiedzę o kandydatach do kapłaństwa i być w stanie zapewnić im mocną formację ludzką, duchową i duszpasterską, aby uczynić z nich ludzi dojrzałych i zrównoważonych, dobrze przygotowanych do życia kapłańskiego. Wasze stałe braterskie wsparcie pomoże wychowawcom wypełniać ich zadania z miłością do Kościoła i jego misji.

Od najwcześniejszych dni wiary chrześcijańskiej w Kamerunie zakonnicy i zakonnice wnosili podstawowy wkład w życie Kościoła. Wraz z wami dziękuję Bogu i cieszę się z rozwoju życia konsekrowanego wśród córek i synów waszego kraju, co pozwoliło też na wyrażenie własnych charyzmatów afrykańskich we wspólnotach, jakie powstały w waszym kraju. Istotnie, „ślubowanie rad ewangelicznych jest więc niejako widomym znakiem, który może i powinien skutecznie pociągnąć wszystkich członków Kościoła do chętnego wypełniania zadań płynących z chrześcijańskiego powołania” (Lumen gentium, n. 44).

W waszej posłudze przepowiadania Ewangelii pomagają wam inni pracownicy duszpasterscy, w szczególności katechiści. W ewangelizacji waszego kraju odegrali oni i nadal odgrywają kluczową rolę. Dziękuję im za ich wielkoduszność i wierność służbie Kościołowi. Za ich pośrednictwem dokonuje się prawdziwa inkulturacja wiary. Ich formacja ludzka, duchowa i doktrynalna ma zatem zasadnicze znaczenie. Wsparcie materialne, moralne i duchowe, okazywane im przez duszpasterzy, by pełnili swą misję w dobrych warunkach życia i pracy, jest także dla nich wyrazem uznania przez Kościół doniosłości ich zaangażowania na rzecz przepowiadania i wspierania wzrostu wiary.

Spośród licznych wyzwań, jakie napotykacie w swej odpowiedzialności jako pasterze, niepokoi was szczególnie sytuacja rodziny. Trudności, spowodowane zwłaszcza przez zderzenie tradycyjnego społeczeństwa z nowoczesnością i zeświecczeniem, zachęcają was do gorącej obrony podstawowych wartości rodziny afrykańskiej i do uznania za najwyższy priorytet jej ewangelizacji. Rozwijając duszpasterstwo rodzinne przyczyniacie się do wspierania lepszego rozumieniu istoty, godności i roli małżeństwa, które zakłada nierozerwalną i trwałą więź.

Liturgia zajmuje ważne miejsce w przejawianiu się wiary waszych wspólnot. Zazwyczaj te celebry kościelne są radosne, wyrażając zapał wiernych, szczęśliwych, że są razem, w Kościele, aby wielbić Pana. A zatem sprawą zasadniczą jest, aby tak wyrażana radość nie stanowiła przeszkody, ale raczej ułatwiała dialog i jedność z Bogiem, dzięki skutecznej interioryzacji struktur i słów, tworzących liturgię, aby w ten sposób wyrażała ona to, co dzieje się w sercach wierzących, w prawdziwej jedności ze wszystkimi uczestnikami. Godność celebracji, zwłaszcza wtedy, gdy bierze w nich udział wielka liczba osób, jest tego wymownym wyrazem.