Kościół pragnie obudzić nadzieję

Rozwój sekt i ruchów ezoterycznych oraz rosnące wpływy zabobonnej pobożności i relatywizmu stanowią palące wezwanie do nadania nowego impulsu formacji dzieci i młodzieży, szczególnie w środowisku akademickim i intelektualnym. W tej perspektywie chciałbym zachęcić i wyrazić uznanie działalności Instytutu Katolickiego w Jaunde i wszystkich instytucji kościelnych, których misją jest uczynienie Słowa Bożego i nauczania Kościoła dostępnymi i zrozumiałymi dla wszystkich.

Z przyjemnością dowiaduję się, że w waszym kraju wierni świeccy są coraz bardziej zaangażowani w życie Kościoła i społeczeństwa. Kwitnące waszych diecezjach liczne stowarzyszenia świeckich są znakiem działania Ducha w sercach wiernych i przyczyniają się do nowego głoszenia Ewangelii. Z zadowoleniem podkreślam istnienie stowarzyszeń kobiecych i zachęcam je do czynnego udziału w różnych dziedzinach misji Kościoła. Dają tym samym dowód rzeczywistej świadomości godności kobiety i jej szczególnego powołania we wspólnocie kościelnej i w społeczeństwie. Dziękuję Bogu za zaangażowanie, z jakim wasi świeccy przyczyniają się do przyszłości Kościoła i głoszenia Ewangelii. Dzięki sakramentom inicjacji chrześcijańskiej i darom Ducha Świętego są oni przygotowywani i angażują się w głoszenie Ewangelii, służąc osobie i społeczeństwu. Zachęcam was zatem gorąco do nieustawania w wysiłkach, aby dać im solidną formację chrześcijańską, która pozwoli im „w pełni odgrywać rolę chrześcijańskich animatorów porządku doczesnego (politycznego, kulturowego, ekonomicznego, społecznego), co należy do zadań właściwych dla świeckiego powołania laikatu” (Ecclesia in Africa, n. 75).

W kontekście globalizacji, w jakim się znajdujemy, Kościół zainteresowany jest szczególnie osobami najbardziej potrzebującymi. Posłannictwo biskupa zobowiązuje go do tego, aby być głównym obrońcą praw ubogich, pobudzać i zachęcać do praktykowania miłosierdzia, będącego wyrazem miłości Pana do maluczkich. W ten sposób wierni mogą konkretnie zrozumieć, że Kościół jest prawdziwą rodziną Bożą, złączoną miłością braterską, która wyklucza wszelki etnocentryzm i nadmierny partykularyzm oraz przyczynia się do pojednania i współpracy między grupami etnicznymi dla dobra wszystkich. Z drugiej strony przez swoją naukę społeczną Kościół pragnie rozbudzić nadzieję w sercach ludzi wykluczonych. Chrześcijanie, zwłaszcza świeccy, ponoszący odpowiedzialność w dziedzinie społecznej, gospodarczej i politycznej, mają także obowiązek kierowania się nauką społeczną Kościoła, aby przyczyniać się do budowy świata bardziej sprawiedliwego, w którym każdy będzie mógł żyć w godności.

Księże Kardynale, drodzy Bracia w biskupstwie, na zakończenie naszego spotkania chciałbym wyrazić raz jeszcze radość z tego, że znalazłem się w waszym kraju i że spotykam się z ludem Kamerunu. Dziękuję wam za gorące przyjęcie, znak wielkodusznej gościnności afrykańskiej. Niech Maryja Panna, Pani Afryki, czuwa nad wszystkimi waszymi wspólnotami diecezjalnymi. Zawierzam Jej cały naród kameruński i z serca udzielam wam gorącego błogosławieństwa apostolskiego, którym obejmuję też kapłanów, zakonników i zakonnice, katechistów i wszystkich wiernych waszych diecezji.