Kościół pragnie obudzić nadzieję

Aby podjąć się tej misji ewangelizacji i odpowiedzieć na liczne wyzwania życia dzisiejszego świata, niezależnie od spotkań instytucjonalnych, które same w sobie są potrzebne, Pasterzy Kościoła winna łączyć głęboka jedność. Jakość prac waszej konferencji biskupiej, które dobrze odzwierciedlają życie Kościoła i społeczeństwa Kamerunu, pozwala wam szukać wspólnie odpowiedzi na liczne wyzwania, stojące przed Kościołem, a za pośrednictwem listów pasterskich udzielać wspólnych wskazówek, aby pomagać wiernym w ich życiu kościelnym i społecznym.

Żywa świadomość kolegialnego wymiaru waszej posługi winna przywieść was do spełnienia się wśród was rozlicznych form sakramentalnego braterstwa, wywodzących się od wzajemnego otwarcia się i szacunku aż po różne konkretne przejawy miłości i współpracy (por. Pastores gregis, n. 59). Skuteczna współpraca między diecezjami, zwłaszcza w celu lepszego rozmieszczenia kapłanów w waszym kraju, musi sprzyjać stosunkom braterskiej solidarności z najuboższymi Kościołami diecezjalnymi, by przepowiadanie Ewangelii nie ucierpiało z powodu braku kapłanów. Ta apostolska solidarność obejmie wielkodusznie potrzeby innych Kościołów lokalnych, szczególnie zaś tych, które są na waszym kontynencie. W ten sposób okaże się wyraźnie, że wasze wspólnoty chrześcijańskie, na wzór tych, które przyniosły wam orędzie Ewangelii, są także Kościołem misyjnym.

Drodzy Bracia w biskupstwie, biskup i jego kapłani są powołani do utrzymywania relacji bliskiej jedności, opartych na szczególnym udziale w jedynym kapłaństwie Chrystusa, chociaż w różnym stopniu. Jakość więzi łączących was z kapłanami, będącymi waszymi głównymi i niezastąpionymi współpracownikami, ma podstawowe znaczenie. Gdy widzą oni w swoim biskupie ojca i brata, który ich miłuje, słucha i pokrzepia w chwilach ich prób, który zwraca szczególną uwagę na ich potrzeby ludzkie i materialne, czują się oni zachęceni do podjęcia swej posługi całym sercem, w sposób godny i skuteczny.

Przykład i słowa biskupa mają dla nich kluczowe znaczenie, aby główne miejsce w ich posłudze zajmowało życie duchowe i sakramentalne, zachęcając ich do odkrycia i przeżywania w sposób coraz bardziej pogłębiony szczególnej roli pasterza jako przede wszystkim męża modlitwy. Życie duchowe i sakramentalne stanowi niezwykły skarb dany nam dla nas samych i dla dobra powierzonego nam ludu. Zachęcam was więc do szczególnego czuwania nad wiernością kapłanów i osób konsekrowanych wobec zobowiązań przyjętych na siebie z chwilą święceń lub wstąpienia do życia zakonnego, aby wytrwali w swym powołaniu dla większej świętości Kościoła i chwały Bożej. Prawdziwość ich świadectwa wymaga, aby nie było różnicy między tym, czego nauczają, a tym, czym żyją na co dzień.