Będą błogosławieni: W cichości serca

Janina Szymkowiak, wzorując się na św. Teresie od Dzieciątka Jezus, od wczesnej młodości pielęgnowała życie wewnętrzne. Podobnie jak ona, Sancja pragnęła świętości i w podobny sposób do niej dążyła. Wielokrotnie czytała pisma św. Teresy. Upodobniła się do niej także w życiu zakonnym poprzez całkowite oddanie się Bogu i bezinteresowną miłość bliźniego.

W 1934 r. na zaproszenie Sióstr Oblatek wyjechała do ich domu generalnego w Montluçon we Francji, by lepiej opanować język francuski i przygotować się do egzaminu magisterskiego. Podczas pielgrzymki do Lourdes, podjęła decyzję o wstąpieniu do klasztoru. Sama napisała: "odbyłam pielgrzymkę do Lourdes, zdecydowała ona o całej mej przyszłości i nie wracając już do domu rodzinnego rozpoczęłam postulanturę w Zgromadzeniu Sióstr Oblatek". Bóg miał wobec niej jednak inne zamiary. Po zaledwie siedmiu miesiącach, na usilną interwencję rodziny, wróciła do kraju. Po powrocie do domu nadal myślała o wstąpieniu do klasztoru. Podczas pobytu na wakacjach u swego brata ks. Eryka – proboszcza w Drobninie, spotkała się z Siostrami Serafitkami, które pracowały w tej parafii. Po zapoznaniu się z pracą sióstr zrozumiała, że Bóg powołuje ją do tego właśnie Zgromadzenia.

Pod koniec czerwca 1936 r. Janina Szymkowiak wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Serafiitek. W słowach: "dla Jezusa wszystko chcę i mogę" mieści się program jej życia wewnętrznego.

Przy obłóczynach otrzymała imię Sancja. Jej św. Patron był męczennikiem, który przelał swą krew za Chrystusa w hiszpańskiej Kordobie. Przez całe swoje życie siostra Sancja usiłowała naśladować swego patrona, stając się męczennicą miłości. Świadczą o tym jej słowa, wypowiedziane przed śmiercią: "Umieram z miłości, a miłość miłości niczego odmówić nie może".