Solidarny zapał misyjny do budowania 'Nowej Cywilizacji'

Współpraca i papieskie dzieła misyjne
W rzeczywistości, szerzenie orędzia zbawienia, dalekie od tego, by być przywilejem misjonarzy, jest poważnym obowiązkiem, który ciąży na całym Ludzie Bożym, jak przypomniał autorytatywnie Sobór: „Wszyscy wierni, jako członki żywego Chrystusa… zobowiązani są do współpracy w szerzeniu i w rozwoju Jego Ciała” ^[10]. Dlatego nie mogę nie zatrzymać się nad tym obowiązkiem na zakończenie moich słów.
Ci, którzy otrzymawszy dar wiary, cieszą się nauką Chrystusa i uczestniczą w sakramentach Jego Kościoła, właśnie mocą przykazania miłości - i powiedziałbym - ze względu na solidarność miłości, nie mogą nie troszczyć się o miliony braci, którym nie została jeszcze zaniesiona Dobra Nowina. Winni oni uczestniczyć w działalności misyjnej, przede wszystkim przez modlitwę i ofiarę swoich cierpień. Jest to sposób współpracy najskuteczniejszy od chwili, kiedy właśnie przez mękę i krzyż Chrystus dokonał swojego odkupieńczego dzieła.

Winni następnie wspierać ją szczodrą pomocą konkretną, ponieważ w krajach misyjnych ogromne i niezliczone są potrzeby porządku materialnego. Te pomoce, zebrane przez Papieskie Dzieła Misyjne - centralny i oficjalny organ Stolicy Świętej dla animacji i współpracy misyjnej - będą następnie rozdzielane według sprawiedliwości i stosowności, między młode Kościoły. „Tym Dziełom - zauważa Sobór - słusznie należy się pierwszeństwo, ponieważ są środkiem do wpajania katolikom od dzieciństwa ducha prawdziwie powszechnego i misyjnego…”^[11].

One to zapewniają skuteczną koordynację w ogólnym ujęciu oczekiwań i potrzeb, od nich to rozchodzi się w rozgałęzieniach delikatna sieć miłosierdzia misyjnego. Ale racja ich istnienia nie sprowadza się tylko do funkcji organizacyjnej. W rzeczywistości one są powołane do pełnienia roli aktywnego pośrednictwa i łączności międzykościelnej, sprzyjając częstym i braterskim kontaktom między różnymi Kościołami lokalnymi, między Kościołami dawnej tradycji chrześcijańskiej i Kościołami niedawno założonymi. I ta funkcja jest o wiele wznioślejsza, ponieważ bezpośrednio odzwierciedla i popiera cyrkulację miłości.

Wyrażając szczerą wdzięczność wszystkim, którzy z otwartym sercem przyjmą to orędzie, modlę się o pełnię łask niebieskich dla czcigodnych braci w biskupstwie, dla ich wspólnot diecezjalnych, jak i nade wszystko dla poszczególnych misjonarzy i misjonarek i dla ich Instytutów, podczas gdy w dowód trwałej czułości udzielam wszystkim Błogosławieństwa Apostolskiego.

Z Watykanu, 14 czerwca, w Uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa 1979 roku, w pierwszym roku Pontyfikatu.

JAN PAWEŁ II, PAPIEŻ