Solidarny zapał misyjny do budowania 'Nowej Cywilizacji'

Misja jest nawiązywaniem do wartości
„Nowe Kościoły - czytamy w dekrecie Ad gentes - czerpią ze zwyczajów i tradycji, z mądrości i wiedzy, ze sztuki i umiejętności swoich ludów to wszystko, co może się przyczynić do wyznawania chwały Stwórcy, do zobrazowania łaski Zbawiciela i właściwego ukształtowania życia chrześcijańskiego” ^[6].

Dlatego działalność ewangelizacyjna winna dbać o to, aby uwypuklać i rozwijać to, co ważnego i zdrowego obecne jest w człowieku będącym przedmiotem ewangelizacji, jak i w kontekście społeczno-kulturalnym, do którego należy. Baczną i dyskretną metodą wychowania (w etymologicznym sensie „wyprowadzania na zewnątrz”), przyczyniać się będzie do wyłaniania się i dojrzewania, po oczyszczeniu z naleciałości i osadów nagromadzonych w czasie, autentycznych wartości duchowości, religijności, miłości, które jako „ziarna Słowa” i „znaki obecności Bożej” otwierają drogę do przyjęcia Ewangelii.

Czyniąc swoim „bogactwo narodów, które oddane są Chrystusowi w dziedzictwo” ^[7], a rozjaśniając słowem Mistrza ową sumę zwyczajów, tradycji i myśli, które stanowią dziedzictwo duchowe narodów, Kościół będzie przyczyniał się w ten sposób do budowania nowej i uniwersalnej cywilizacji. która nie zmieniając fizjonomii i typowych aspektów różnych kontekstów etniczno-społecznych, nabierze doskonałości zdobywając najwyższe treści ewangeliczne.

Czyż nie świadczą o tym wiadomości, jakie dochodzą do nas z wielu krajów misyjnych (myślę na przykład o Kościołach w Afryce), gdzie moc Ewangelii świadomie i dobrowolnie przyjętej, daleka od anulowania, wzmogła dążenia i najlepsze aspekty kultur lokalnych i sprzyja ich dalszemu rozwojowi?

„Dobra nowina Chrystusowa - przypomina jeszcze Sobór na pięknej karcie konstytucji Gaudium et spes - odnawia ustawicznie życie i kulturę upadłego człowieka oraz zwalcza i usuwa błędy i zło, płynące z ciągle grożącego człowiekowi zwodzenia przez grzech.

Nieustannie oczyszcza i podnosi obyczaje ludów, skarby i przymioty ducha każdego ludu czy wieku, niejako użyźnia od wewnątrz bogactwami z wysoka, umacnia, uzupełnia i naprawia w Chrystusie. W ten sposób wypełniając własne zadanie, tym samym pobudza i nakłania do kultury życia osobistego i społecznego…” ^[8].