*A Duch i Oblubienica mówią: Przyjdź! (Ap 22,17).

4. „Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch” (1 Kor 12,4).
Nowe życie, które wypływa z chrztu i rozwija się dzięki Słowu i sakramentom, jest źródłem mocy dla charyzmatów, posług i różnych form życia konsekrowanego. Chrześcijańska wspólnota może rodzić w Duchu nowe powołania, jeśli żyje w postawie całkowitej wierności swojemu Panu. Wymaga to głębokiego klimatu wiary i modlitwy, wielkodusznego świadectwa komunii i szacunku dla różnorakich darów Ducha, wreszcie misyjnego entuzjazmu, który pozwala przezwyciężyć złudne pokusy egoizmu i przynagla do złożenia całkowitego daru z siebie dla Królestwa Bożego.

Każdy Kościół partykularny winien wspomagać rozwój darów i charyzmatów, które Bóg wzbudza w sercach wiernych. Z okazji Światowego Dnia Modlitw o Powołania zwracamy jednak szczególną uwagę na powołania do kapłaństwa i do życia konsekrowanego, ze względu na fundamentalną rolę, jaką odgrywają one w życiu Kościoła i w realizacji jego misji.

Jezus, składając samego siebie Ojcu w ofierze na krzyżu, uczynił ze wszystkich swoich uczniów „królestwo kapłanów i lud święty” (por. Wj 19,6), ustanowił ich „jako duchową świątynię” i „święte kapłaństwo dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu” (por. 1 P 2,5). Do posługi tego powszechnego kapłaństwa Nowego Przymierza wezwał Dwunastu, aby „Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy” (Mk 3,14-15). Dzisiaj Chrystus nadal prowadzi swoje dzieło zbawienia za pośrednictwem biskupów i kapłanów, którzy „są w Kościele i dla Kościoła sakramentalnym uobecnieniem Jezusa Chrystusa Głowy i Pasterza, głoszą autorytatywnie Jego słowo, powtarzają Jego znaki przebaczenia i daru zbawienia” (Pastores dabo vobis, 15).

Nie sposób też „nie wspomnieć z wdzięcznością wobec Ducha Świętego o wielości historycznych form życia konsekrowanego przez Niego wzbudzonych i nadal obecnych w tkance Kościoła. Można je porównać do drzewa o wielu gałęziach, które tkwi korzeniami w Ewangelii i przynosi obfite owoce w każdej epoce życia Kościoła” (Vita consecrata, 5). Życie konsekrowane trwa w samym sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, wyraża bowiem najgłębszą naturę chrześcijańskiego powołania oraz tęsknotę całego Kościoła-Oblubienicy za zjednoczeniem z jedynym Oblubieńcem.

Powołania te są potrzebne w każdej epoce, ale w szczególny sposób dzisiaj, w świecie pełnym wielkich sprzeczności i doznającym pokusy podejmowania najważniejszych życiowych wyborów bez Boga. Przychodzą na myśl słowa Ewangelii: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo (Mt 9,37-38; por. Łk 10,2). Kościół codziennie przyjmuje ten nakaz Pana i z ufną nadzieją zanosi prośby do „Pana żniwa”, uznając, że tylko On może powołać i posłać swoich robotników.

Pragnąłbym, aby doroczne obchody Światowego Dnia Modlitw o Powołania skłoniły serca wiernych do jeszcze usilniejszej modlitwy o nowe powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego i aby wzbudziły we wszystkich poczucie odpowiedzialności, zwłaszcza w rodzicach i wychowawcach wiary, za służbę powołaniom.