* Powołanie rodzi się we wspólnocie

Czcigodni Bracia w biskupstwie,
Najmilsi Bracia i Siostry całego świata!

Z głęboką radością i wielką nadzieją kieruję do całego Ludu Bożego specjalne Orędzie na XXIII Światowy Dzień Modlitw o Powołania, który jak zwykle będzie obchodzony w czwartą niedzielę Wielkanocy, poświęconą Dobremu Pasterzowi.

Jest to szczególna okazja, ażeby sobie uświadomić naszą odpowiedzialność za współpracę polegającą na wytrwałej modlitwie i zgodnym działaniu na rzecz powołań kapłańskich, diakońskich, zakonnych - męskich i żeńskich, powołań do życia konsekrowanego w instytutach świeckich oraz powołań misyjnych.

1. W DWADZIEŚCIA LAT PO SOBORZE
Sobór Watykański II w swych wypowiedziach na temat powołań pozostawił nam bogatą spuściznę doktrynalną, duchową i duszpasterską. Zgodnie ze swą pogłębioną wizją Kościoła Sobór stwierdził uroczyście, że obowiązek troski o wzrost liczby powołań „należy do całej wspólnoty chrześcijańskiej” (Optatam totius, 2). W dwadzieścia lat od tego wydarzenia, mając na uwadze potrzebę dalszego zaangażowania, Kościół poczuwa się do obowiązku zweryfikowania wierności wobec tej wielkiej idei Soboru.

W różnych wspólnotach można zauważyć niewątpliwy wzrost poczucia odpowiedzialności. Pomimo wielu problemów, niepowodzeń i trudności ostatnich dwudziestu lat rośnie ustawicznie liczba młodych ludzi, którzy odpowiadają na wezwanie Pana, i we wszystkich częściach świata widoczne są znaki odrodzenia, które zapowiadają nową wiosnę powołań.

To wszystko napełnia nas wielką radością i nie przestajemy dziękować Bogu za to, że wysłuchał próśb Kościoła. Jednakże upragnione przez Sobór owoce - chociaż obfite - nie są jeszcze w pełni dojrzałe. Wiele już uczyniono, ale więcej jeszcze nadal pozostaje do zrobienia.

Przy tej okazji pragnę zwrócić szczególną uwagę Ludu Bożego na wyjątkowe zadania wspólnot parafialnych; Sobór oczekuje, że - razem z rodzinami - oddadzą one dziełu wzrostu powołań „największą przysługę” (por. Optatam totius, 2).