* Powołanie rodzi się we wspólnocie

Orędzie na XXIII Światowy Dzień Modlitw o Powołania

2. WSPÓLNOTA PARAFIALNA UKAZUJE STAŁĄ OBECNOŚĆ CHRYSTUSA, KTÓRY POWOŁUJE
Dlatego zwracam się z miłością do wszystkich i do poszczególnych wspólnot parafialnych świata: do małych i dużych, do parafii w wielkich ośrodkach miejskich i w najbardziej niedostępnych miejscach. Wszystkie „one bowiem w pewien sposób przedstawiają widzialny Kościół ustanowiony na całej ziemi” (Sacrosanctum concilium, 42).

Sobór, jak wiadomo, stwierdził, że parafia jest normalną i podstawową - choć nie wyłączną - formą duszpasterstwa (por. Apostolicam actuositatem, 10). Dlatego troska o powołania nie może być uważana za działalność drugorzędną, ale powinna być całkowicie wrośnięta w życie i w działalność wspólnoty. Staje się to tym bardziej naglące w obliczu wzrastających potrzeb naszych czasów. Myśl nasza kieruje się przede wszystkim do tych licznych wspólnot parafialnych, które biskupi musieli pozostawić bez duszpasterzy. Ciągle bowiem jest aktualna skarga Pana: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało” (Mt 9,37).

Kościół odczuwa ogromną potrzebę kapłanów. Jest to jedna z najbardziej palących potrzeb, przed którą stają wspólnoty chrześcijańskie. Jezus nie chciał Kościoła bez kapłanów. Jeśli brakuje kapłanów, brakuje Jezusa w świecie, brakuje Eucharystii, brakuje Jego przebaczenia. Dla wypełniania swojej misji Kościół potrzebuje także wielu innych powołań konsekrowanych. Lud chrześcijański nie może pozostawać bierny i obojętny wobec spadku ilości powołań. Powołania to przyszłość Kościoła. Wspólnota uboga w powołania czyni uboższym cały Kościół; natomiast wspólnota bogata w powołania stanowi bogactwo całego Kościoła.

3. „SŁUŻCIE SOBIE NAWZAJEM TYM DAREM, JAKI KAŻDY OTRZYMAŁ” (1 P 4,10): SPECYFICZNE ZADANIA DUSZPASTERZY
Wspólnota parafialna nie jest rzeczywistością abstrakcyjną; składa się ona z wielu członków: ludzi świeckich, osób konsekrowanych, diakonów, kapłanów; jest ona naturalnym środowiskiem rodzin, autentycznych wspólnot podstawowych, wielorakich ruchów, grup i stowarzyszeń. Nikt nie może uchylać się od tak ważnego zadania. Należy popierać wszystkie inicjatywy, podejmowane w różnych krajach, mające na celu zaangażowanie parafii w tę sprawę, jak na przykład parafialne komisje lub ośrodki powołaniowe, specjalne akcje katechetyczne, grupy powołaniowe itp.

To, że cały Lud Boży jest powołany do współpracy na rzecz powołań, nie umniejsza szczególnej odpowiedzialności tych, którzy pełnią specjalne posługi: proboszczów i współpracujących z nimi duszpasterzy. To oni, w łączności z biskupem, są autentycznymi kontynuatorami misji Jezusa, Dobrego Pasterza, który daje życie swoje za owce, zna je i „woła je po imieniu” (por. J 10,3). Wszyscy winniśmy być wdzięczni tym niezmordowanym pracownikom Ewangelii, którzy świadczą o ojcostwie Boga względem każdego człowieka.
«« | « | 1 | 2 | 3 | 4 | » | »»
Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg