Na nowo rozpoczynać od Chrystusa (2001)

Księża Kardynałowie,

czcigodni Bracia w biskupstwie i w kapłaństwie!

1. «Uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, co na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa (…). Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i Pana Jezusa Chrystusa!» (1 Kor 1, 2-3).

Tymi słowami św. Pawła apostoła do chrześcijan w Koryncie witam przede wszystkim kard. Eduardo Martineza Somalo, który mądrze i roztropnie kieruje Kongregacją ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Pozdrawiam także innych obecnych księży kardynałów, czcigodnych biskupów i członków Kongregacji, biorących udział w zgromadzeniu plenarnym, które rozważa sugestywny i bogaty w treści temat: «Na nowo rozpoczynać od Chrystusa — nowe zaangażowanie osób konsekrowanych w trzecim tysiącleciu».

Dziękuję wam za współpracę ze Stolicą Apostolską w badaniu i rozeznawaniu wskazań dla osób konsekrowanych. Kościół liczy na niezmienne poświęcenie tego wybranego zastępu swoich synów i córek, na ich pragnienie świętości i gorliwą służbę, poprzez którą «popierają i umacniają w każdym chrześcijaninie pragnienie świętości» oraz umacniają «solidarność z bliźnimi, zwłaszcza z tymi najbardziej potrzebującymi» (Vita consecrata, 39). W ten sposób dają pośród ludzi świadectwo ożywiającej wszystko miłości Chrystusa.

2. Żywe jest jeszcze wspomnienie Wielkiego Jubileuszu, na zakończenie którego zachęciłem cały Kościół, aby dalej szedł wybraną drogą duchową, z nowymi siłami rozpoczynając od «kontemplacji oblicza Chrystusa: Chrystusa, którego postrzegamy jako postać historyczną i jako tajemnicę, i którego wieloraką obecność przeżywamy w Kościele i w świecie, wyznając, że On jest sensem historii i światłem na naszej drodze» (Novo millennio ineunte, 15).

Na tej drodze, którą idzie cała wspólnota Kościoła, osoby konsekrowane, «wezwane, by (…) oddały swoje istnienie na służbę Królestwa Bożego, porzucając wszystko i naśladując wiernie sposób życia Jezusa Chrystusa» (por. Vita consecrata, 14), pełnią wybitnie wychowawczą rolę wobec całego Ludu Bożego. Pilne słuchanie Słowa, uwielbianie Ojca, który jest dawcą wszelkiego dobra, oraz świadectwo czynnej miłości do najbardziej potrzebujących braci ukazuje wszystkim «głębokość bogactw, mądrość i wiedzę Boga» (por. Rz 11, 33).

Aby spełniać tę pedagogiczną posługę w Kościele, osoby konsekrowane powinny starać się o coraz rzetelniejsze pogłębianie kontaktów duchowych i apostolskich w obrębie zwyczajnych struktur wspólnot chrześcijańskich przez dzielenie się dobrami duchowymi, to znaczy: wiarą i doświadczeniem Boga oraz charyzmatami i darami Ducha Świętego wyróżniającymi to życie. Dzięki takiemu współuczestniczeniu, w życiu każdej wspólnoty kościelnej będzie się coraz bardziej doskonalić wzajemna pomoc. Każdy stanie się odpowiedzialny, a zarazem będzie korzystał z pomocy drugiego, czyniąc postępy w życiu wiary, zgodnie ze swym charyzmatem i specyficznym rodzajem posługi.