Na nowo rozpoczynać od Chrystusa (2001)

3. To ważne zadanie wymaga dążenia do świętości z nowym zapałem. «Rodziny życia konsekrowanego muszą zatem stawiać na pierwszym miejscu życie duchowe, tak aby każdy Instytut i każda wspólnota stanowiły prawdziwą szkołę ewangelicznej duchowości» (Vita consecrata, 93). Codzienne życie konsekrowanych mężczyzn i kobiet, pełne światła dzięki głębokiemu kontaktowi z Bogiem, przeżywanemu w milczeniu i w modlitwie, dzięki ich bezinteresownej miłości i służeniu, zwłaszcza najuboższym, świadczy o tym, że aby osiągnąć wolność, trzeba znaleźć drogocenną perłę (por. Mt 13, 45-46) — Chrystusa. Dla Niego są oni gotowi zostawić wszystko, ziemskie więzi i pewniki, i powiedzieć z radością: Mistrzu, «Pójdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz!» (Łk 9, 57). Taka jest droga wielu konsekrowanych osób w różnych stronach świata, którym niekiedy przychodzi złożyć największy dar, jakim jest męczeństwo.

W tej głębokiej relacji miłości do Chrystusa i podążaniu w duchu Jego śladami zawiera się nadzieja na przyszłość życia konsekrowanego, które wymaga świadomego, dobrowolnie podjętego, wolnego i pełnego miłości osobistego zaangażowania w dążenie do świętości. Osoby konsekrowane winny na tej drodze wykazać się prawdziwym profesjonalizmem duchowym, z radością i nadzieją podejmując łączące się z nią konieczne ofiary i wyrzeczenia, nie lękając się trudności i wyzwań. Jest to droga powrotu do domu Ojca, którą Chrystus nam otworzył i na której nas poprzedził. Jest ona zarazem odejściem i poszukiwaniem, łączy w sobie trudne elementy wyrzeczenia z radosnymi aspektami miłości (por. Łk 9, 23 nn.). Wierne swojemu powołaniu osoby konsekrowane będą mogły pewnego dnia radować się razem z Psalmistą: «Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, nieustannie Cię wychwalają. Szczęśliwi, których moc jest w Tobie, a Twoje ścieżki są w ich sercu. Przechodząc doliną Baka, przemieniają ją w źródło, a wczesny deszcz błogosławieństwem ją okryje. Wciąż w siłę wzrastać będą, Boga nad bogami ujrzą na Syjonie» (por. Ps 84 [83], 5-8).

4. Pedagogika świętości wyraża się w szczególny sposób w przywiązywaniu zasadniczej wagi do komunii, która w każdym czasie musi wyróżniać życie konsekrowane. Powołaniem każdej wspólnoty zakonnej jest bycie miejscem, gdzie w naturalny sposób można nauczyć się modlitwy, miejscem, które uczy rozpoznawać i kontemplować oblicze Chrystusa, gdzie każdego dnia czyni się postępy w radykalnym naśladowaniu Pana, szczerze poszukując prawdy o sobie i zdecydowanie oddając się służbie Królestwu Bożemu i Jego sprawiedliwości.