Na nowo rozpoczynać od Chrystusa (2001)

Z przeżywania wspólnie pokornej i wyrażającej się w czynach wiary rodzi się prawdziwa wspólnota wiary. Jej członkowie wnoszą do niej nie tylko dary dobroci i łaski, lecz także swoje braki, ograniczenia i ubóstwo. Dzielą się darami łaski i dobroci, ażeby umacniać świętość wszystkich; przyjmują ludzkie słabości i nędzę duchową każdej osoby, aby sławić wspólnie miłosierdzie Ojca.

Dzięki temu prawdziwa komunia w Chrystusie rodzi nowy styl apostołowania. Kiedy głoszenie Ewangelii przez osoby konsekrowane wypływa z doświadczenia głębokiego i wielkodusznego braterstwa, staje się bardziej żywe i skuteczne. Tego nas uczy w swoim Pierwszym Liście św. Jan apostoł: «To, (…) cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce — oznajmiamy wam, (…) abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami» (1 J 1, 1-3).
Dzięki temu również to wszystko, co wyróżnia życie konsekrowane, jak na przykład śluby czy specyficzna duchowość, staje się darem, którego nie należy zazdrośnie strzec, lecz którym trzeba pokornie i wielkodusznie dzielić się z Ludem Bożym przez słowo i świadectwo, ażeby wszyscy — nawet ci, którzy są daleko, bądź wydają się niechętni, mogli poznać i zrozumieć głębię nowości chrześcijaństwa.

5. W dziejach Kościoła zgromadzenia zakonne odgrywały zawsze pierwszorzędną rolę w dziele ewangelizacji. Dziś także osoby konsekrowane w swym pielgrzymowaniu towarzyszą każdemu człowiekowi, dzielą jego losy, rozgrzewają serca miłością, która płynie z kontemplacji oblicza Chrystusa i prowadzi do źródeł żywej łaski Bożej, dzieląc się z nim chlebem Eucharystii i miłosierdzia. Na tej tajemniczej drodze, pełnej poświęcenia i solidarności z braćmi, wyrzeczeń i osiągnięć, osoby konsekrowane uczą się rozpoznawać prowokacje i wyzwania dzisiejszego społeczeństwa.
Naśladując całym sercem i ze wszystkich sił Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego dają świadectwo życia obdarzającego nadzieją i nadającego sens każdemu osobistemu wysiłkowi, a zatem będącego alternatywą dla stylu życia świata.

To świadectwo jest najbardziej skutecznym sposobem budzenia powołań do życia konsekrowanego. Tak, trzeba ukazywać młodzieży oblicze Chrystusa, którego osoby powołane kontemplują w modlitwie i któremu służą w braciach bezinteresowną miłością i dobrocią. Musimy być przekonani, że «nie zbawi nas żadna formuła, ale konkretna Osoba» (Novo millennio ineunte, 29). Jezus zapewnia nas: «Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata» (Mt 28, 20). Musimy nie tylko «mówić» o Nim, lecz «ukazywać» Go przez odważne świadectwo wiary i miłości. Chrystus musi stać się pewnym punktem odniesienia, a Jego oblicze — źródłem potężnego i miłosiernego światła, które rozjaśnia świat. Jedynie w Nim znaleźć można nadprzyrodzoną energię, zdolną przemienić świat zgodnie z Bożym zamysłem.

Życząc wszystkim pogodnej i owocnej pracy pod tchnieniem Ducha Świętego, każdemu z was i wszystkim członkom instytutów życia konsekrowanego oraz stowarzyszeń życia apostolskiego z serca udzielam ojcowskiego Błogosławieństwa Apostolskiego.

Watykan, 21 września 2001 r.
Jan Paweł II