ETAP DRUGI: KONSTANTYNOPOL 29-30 XI

Przed katedrą św. Jerzego witają Ojca Świętego metropolici Evangelos z Perge i Joachim z Melitini - wielki wikariusz Patriarchatu, oraz archimandryta Filip, sekretarz Świętego Synodu. Ponownie rozbrzmiewają dzwony, z kościoła dochodzi śpiew chóru. Jan Paweł II wchodzi w uroczystej procesji do świątyni, gdzie u wejścia wita go Patriarcha pocałunkiem pokoju a następnie prowadzi do tronu, umieszczonego po lewej stronie nawy (patrząc na ikonostas).

Niewielka nawa jest przepełniona wiernymi wszystkich wyznań i obrządków, boczne nawy, oddzielone od środkowej wysokimi przepierzeniami, zajęte są przez dziennikarzy, ekipy telewizyjne i... gwardzistów z pistoletami maszynowymi. Wraz z innymi członkami delegacji watykańskiej Ojciec Święty towarzyszy liturgii, korzystając z dwujęzycznego, grecko-francuskiego modlitewnika. Po długiej, pełnej śpiewu liturgii bizantyjskiej * (przekład polski liturgii św. Jana Chryzostoma zamieszczamy w części dokumentacyjnej) następują przemówienia: Jana Pawła II (po francusku, lecz z greckim wstępem) i Dimitriosa I (po grecku), które wygłaszają stojąc po obu stronach Królewskich Wrót wiodących do Wieczernika.

Po Mszy świętej następuje wymiana głęboko symbolicznych podarunków. Papież otrzymuje od Patriarchy paliusz, znak władzy biskupiej. Na paliuszu, pomiędzy wyobrażeniami aniołów, powtarza się greckie słowo hagios - święty. Jan Paweł II przekazuje Dimitriosowi I wspaniałą kopię Ikony Jasnogórskiej, tej ikony, która przywędrowała do Polski z Bizancjum i stała się ośrodkiem zwycięskiego kultu.

Przekazując podarunek Papież wyjaśnia jego znaczenie: „Jest to obraz, ikona, przed którą modliłem się przez całe swoje życie. Tam, w Częstochowie, podczas mojej niedawnej pielgrzymki do Polski, poświęciłem także i tę wielką sprawę naszej epoki: jedność naszych Kościołów, jedność wszystkich chrześcijan, tej Matce Boga - Theotokos - tej Matce Kościoła, tej Matce nas wszystkich".

Po nabożeństwie w gmachu Patriarchatu odbywa się ostatnie spotkanie z udziałem kard. Casarolego, kard. Willebrandsa, ks. P. Duprey z Sekretariatu Jedności Chrześcijan, oraz metropolitów Melitona i Chryzostoma - zespołu „inżynierów" wielkiej sprawy pojednania obu Kościołów.

Po wspólnym odmówieniu „Ojcze Nasz" i wymianie braterskich pocałunków następuje podpisanie wspólnej deklaracji o rozpoczęciu oficjalnego dialogu teologicznego i utworzeniu wspólnej komisji teologicznej.