Jan Paweł II spotkał się z przedstawicielami świata nauki i kultury Kazachstanu

Powiedział do nich m. in.: "Szanowni Panowie i Panie! Jesteście powołani do szerzenia w świecie bogatej tradycji kulturalnej Kazachstanu: jest to zadanie ciężkie a równocześnie fascynujące, każe wam ono odkrywać najgłębsze elementy tej tradycji, aby je złączyć w harmonijną syntezę. Wielki myśliciel waszej ziemi - mistrz Abai Kunanbai, tak to wyraził: "Człowiek nie może być człowiekiem bez dostrzegania widzialnych i niewidzialnych tajemnic wszechświata, bez szukania wyjaśnienia dla wszystkich rzeczy. Kto z tego rezygnuje, w niczym nie różni się od zwierząt.

Bóg odróżnił człowieka od zwierzęcia, dając mu duszę... Jest rzeczą absolutnie konieczną, byśmy stale poszerzali swoje zainteresowania, wzbogacali swoją wiedzę, wiedzę, która karmi nasze dusze. Ważne jest, aby uświadamiać sobie, że dobra duszy są nieporównanie wyższe od dóbr ciała i że potrzeby ciała winny być podporządkowane nakazom duszy" (Przysłowia Abai, rozdz. 7). Jak nie doceniać głębokiej mądrości tych słów, które wydają się komentarzem do niepokojącego pytania postawionego przez Jezusa w Ewangelii: "Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały a swoją duszę utracić?" (Mk 8, 36).

Istnieją w sercu człowieka niezbywalne pytania, których ignorowanie nie powoduje, że człowiek staje się bardziej wolnym, lecz słabszym i staje się często ofiarą własnych instynktów, nie mówiąc o agresji innych. "Jeżeli serce nie pragnie już niczego - powiada jeszcze Abai Kunanbai - kto może przebudzić myśl?/... jeżeli rozum zdaje się na wolę, / zatraca całą swoją głębię/... czy ludzie godni tego imienia mogą działać bez rozumu?" (Wiersze 12). Tego rodzaju pytania są ze swej natury religijne, w tym znaczeniu, że odwołują się do owych najwyższych wartości, które swoje ostateczne uzasadnienie mają w Bogu. Ze swej strony religia nie może się nie zmagać z tymi egzystencjalnymi pytaniami. W przeciwnym razie utraci kontakt z życiem.