Przybywam do was jako pasterz

To tutaj w Jaunde w 1995 r. mój czcigodny poprzednik, Jan Paweł II promulgował postsynodalną adhortację apostolską Ecclesia in Africa. Stanowiła ona owoc pierwszego Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów dla Afryki, które odbyło się w Rzymie rok wcześniej. Faktycznie, dziesiątą rocznicę tego historycznego wydarzenia obchodzono w tym mieście bardzo uroczyście nie tak dawno temu. Przybyłem tutaj, by przekazać Instrumentum Laboris Drugiego Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów dla Afryki, które odbędzie się w październiku bieżącego roku w Rzymie. Ojcowie synodalni podejmą wspólnie refleksję nad tematem: „Kościół w Afryce w służbie pojednaniu, sprawiedliwości i pokoju: jesteście solą ziemi... jesteście światłem świata” (Mt 5, 13-14). Niemal w dziesięć lat od rozpoczęcia nowego tysiąclecia ta chwila łaski jest wezwaniem dla wszystkich biskupów, księży, zakonników i osób świeckich całego kontynentu, by ponownie poświecić się misji Kościoła i wnieść nadzieję w serca narodów Afryki oraz ludzi na całym świecie.

Nawet pośród największych cierpień orędzie chrześcijańskie zawsze przynosi nadzieję. Życie św. Józefiny Bakhity daje jaśniejący przykład przemiany, jaką w życie wielkich braków i niesprawiedliwości może wnieść spotkanie z Bogiem żywym. W obliczu cierpienia, przemocy, ubóstwa czy głodu, korupcji, nadużywania władzy chrześcijanin nigdy nie może milczeć. Zbawcze orędzie Ewangelii musi być przepowiadane głośno i wyraźnie, aby światło Chrystusa mogło rozjaśniać ciemności ludzkiego życia. Tutaj w Afryce, podobnie jak w tak wielu częściach świata niezliczone rzesze ludzi pragną usłyszeć słowo nadziei i pociechy. Konflikty regionalne wielu ludzi pozbawiają schronienia, prowadzą do bankructwa, są przyczyną osierocenia czy owdowienia. Na kontynencie, który w dawnych czasach widział tak wielu swych mieszkańców brutalnie oderwanych od swych korzeni i sprzedanych za ocean jako niewolników, nową formą niewolnictwa stał się dziś handel ludźmi, zwłaszcza bezbronnymi kobietami i dziećmi.

W okresie globalnych braków żywności, zaburzeń finansowych i niepokojących zmian klimatycznych Afryka nieproporcjonalnie cierpi: coraz więcej jej ludności pada ofiarą głodu, biedy i chorób. Wołają o pojednanie, sprawiedliwość i pokój, które daje im Kościół. Nie nowe formy ucisku gospodarczego czy politycznego, lecz pełna chwały wolność dzieci Bożych (por. Rz 8,21). Nie narzucanie modeli kulturowych ignorujących prawa nienarodzonych, lecz czysta, uzdrawiająca woda Ewangelii życia. Nie gorzka rywalizacja międzyetniczna czy międzyreligijna, ale prawość, pokój i radość Królestwa Bożego, tak trafnie opisana przez papieża Pawła VI jako cywilizacja miłości (por. Modlitwa Anioł Pański, Zesłanie Ducha Świętego 1970).