Misterium Odkupienia

Drodzy Bracia w Chrystusowym kapłaństwie!

1. Pragnę dzisiaj zwrócić się do Was u progu Roku Odkupienia i nadzwyczajnego Jubileuszu, który został otwarty, zarówno w Rzymie, jak też w całym Kościele, w dniu 25 marca. Wybór tego dnia, uroczystości Zwiastowania i zarazem Wcielenia, ma swą szczególną wymowę. Tajemnica Odkupienia bowiem ma swój początek wówczas, gdy Słowo staje się ciałem w łonie Dziewicy z Nazaret za sprawą Ducha Świętego i osiąga swój szczyt w wydarzeniach paschalnych śmierci i zmartwychwstania Zbawiciela. Od tego też dnia liczymy nasz Rok Jubileuszowy, pragnąc, ażeby w tym właśnie roku tajemnica Odkupienia stała się szczególnie obecna i szczególnie owocna w życiu Kościoła. Wiemy, że obecna i owocna jest ona stale, że stale towarzyszy ziemskiemu pielgrzymowaniu Ludu Bożego, przenika je i od wewnątrz kształtuje. Jednakże zwyczaj nawiązywania do okresów pięćdziesięcioletnich w tym pielgrzymowaniu odpowiada prastarej tradycji. Tej tradycji pragniemy być wierni, ufając zarazem, że kryje ona w sobie jakąś cząstkę tajemnicy Bożego czasu: Kairós, w którym urzeczywistnia się zbawcza Ekonomia.

U progu więc tego nowego Roku Odkupienia i nadzwyczajnego Jubileuszu, w parę dni po jego otwarciu, przypada Wielki Czwartek 1983 r. Jest to, jak wiemy, dzień, w którym razem z Eucharystią zostało ustanowione przez Chrystusa służebne kapłaństwo. Zostało ustanowione dla Eucharystii, a przez to samo dla Kościoła, który jako wspólnota Bożego Ludu kształtuje się z Eucharystii. To kapłaństwo - służebne i zarazem hierarchiczne - jest naszym udziałem. Otrzymaliśmy je w dniu święceń z posługi biskupa, który przeniósł na każdego z nas sakrament zapoczątkowany w apostołach - zapoczątkowany podczas Ostatniej Wieczerzy, w wieczerniku, w Wielki Czwartek. I dlatego, choć różne są daty naszych święceń, Wielki Czwartek pozostaje rokrocznie dniem narodzin naszego kapłaństwa służebnego. W tym Świętym Dniu każdy z nas, kapłanów Nowego Przymierza, narodził się w kapłaństwie apostołów. Każdy z nas narodził się w objawieniu jednego i wiecznego kapłaństwa samego Jezusa Chrystusa. To objawienie miało bowiem miejsce w wieczerniku wielkiego Czwartku, w przeddzień Golgoty. Tam to Chrystus dał początek swej wielkanocnej tajemnicy. „Otworzył” ją. Otworzył zaś kluczem Eucharystii i kapłaństwa.

I dlatego w Wielki Czwartek my, „którzy jesteśmy sługami Nowego Przymierza” ^[1], jednoczymy się wraz z biskupami w katedrach naszych Kościołów, jednoczymy się przy Chrystusie - jedynym i odwiecznym źródle naszego kapłaństwa. W tym wielkoczwartkowym zjednoczeniu odnajdujemy Jego, a równocześnie - przez Niego, z Nim i w Nim - odnajdujemy siebie. Niech Ojciec, Syn i Duch Święty będzie błogosławiony za łaskę tego zjednoczenia.