W 1600 rocznicę I Soboru Konstantynopolitańskiego oraz 1550 rocznicę Soboru Efeskiego

IV

9. Wszystkie te wielkie i ważne motywy i zbieg okoliczności tak znamiennych przemawiają za tym, aby w roku bieżącym podwójnego jubileuszu uwydatnić uroczystość Zesłania Ducha Świętego w całym Kościele. Zapraszam tedy na ten dzień do Rzymu wszystkie Konferencje Episkopatów Kościoła Katolickiego i Patriarchaty oraz Metropolie Katolickie Kościoła Wschodniego w przedstawicielstwach, jakie uznają za stosowne wysłać, abyśmy mogli w sposób szczególny odtworzyć to dziedzictwo, które wynieśliśmy z Wieczernika Zielonych Świąt w mocy Ducha Świętego: On to pokazał Kościołowi w chwili jego narodzin tę drogę, która prowadzi do wszystkich narodów, do wszystkich ludów, języków i wszystkich serc.

Stając wspólnie w jedności kolegialnej jako dziedzice pasterskiej, apostolskiej troski o wszystkie Kościoły ^[17], zaczerpnijmy z obfitego źródła tego samego Ducha, który kieruje posłannictwem Kościoła na drogach współczesnej ludzkości u kresu drugiego Tysiąclecia po Wcieleniu Słowa za sprawą Ducha Świętego w łonie Maryi Dziewicy.

10. Pierwsza część uroczystości zgromadzi nas rano w Bazylice Św. Piotra na Watykanie, aby z całego serca wyśpiewać nasze Credo in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem… qui locutus est per prophetas… Et unam, sanctam, catholicam et apostolicam Ecclesiam. Zaprasza nas do tego 1600-lecie Soboru Konstantynopolitańskiego I. Podobnie jak Apostołów w Wieczerniku i Ojców na tym Soborze, zgromadzi nas Ten, który „Mocą Ewangelii utrzymuje Kościół w ciągłej młodości, ustawicznie go odnawia” ^[18].

Niech w ten sposób uroczystość Zielonych Świąt tego roku stanie się podniosłym i wdzięcznym wyznaniem tej wiary w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, jaką w sposób szczególny zawdzięczamy temu Soborowi. Niech stanie się ona zarazem pokorną prośbą i żarliwym wezwaniem, aby tenże Święty Duch pomagał nam „odnawiać oblicze ziemi” również poprzez dzieło odnowy Kościoła wedle myśli Vaticanum II. Niech dzieło to przebiega dojrzale i prawidłowo we wszystkich Kościołach we wszystkich wspólnotach chrześcijańskich, niech przebiega nade wszystko w duszach ludzkich, gdyż nie może być prawdziwej odnowy bez stałego nawracania się ku Bogu. Prośmy Ducha Prawdy, abyśmy na drodze tej odnowy pozostali doskonale wierni owej „mowie Ducha”, jaką jest dla nas współcześnie nauczanie Vaticanum II, i od niej nie odchodzili, kierując się jakimkolwiek względem wedle ducha tego świata. Prośmy również Tego, który jest fons vivus, ignis, caritas - („zdrój żywy, miłość, ognia żar”), ażeby nas samych i cały Kościół i wreszcie rodzinę ludzką przeniknął tą miłością, która „we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma”, która „nigdy nie ustaje” ^[19].

Nie ulega wątpliwości, że na tym etapie dziejów Kościoła i ludzkości zachodzi szczególna potrzeba pogłębienia i ożywienia tej prawdy. Okazją do tego będzie uczczenie w dniu Zielonych Świąt 1600 rocznicy Soboru Konstantynopolitańskiego I. Niech Duch Święty przyjmie tę naszą manifestację wiary. Niech przyjmie to pokorne otwarcie się serc, w samej liturgicznej posłudze uroczystości Zesłania, ku Pocieszycielowi, w którym objawia się i urzeczywistnia dar jedności.