W 1600 rocznicę I Soboru Konstantynopolitańskiego oraz 1550 rocznicę Soboru Efeskiego

III

6. Jest zatem moim pragnieniem, aby te wydarzenia zostały przeżyte w ich głębokim kontekście eklezjologicznym. Powinniśmy bowiem nie tylko przypominać te wielkie rocznice jako jedynie fakty z przeszłości - ale ożywić je również naszą współczesnością i związać głęboko z życiem i zadaniami Kościoła naszej epoki, tak jak zostały one wyrażone w całym nauczaniu Soboru naszych czasów: Vaticanum II. Jakże głęboko żyją w tym nauczaniu prawdy wyjaśnione na tamtych Soborach, a równocześnie jakże te właśnie prawdy przeniknęły treść centralnego dla Vaticanum II nauczania o Kościele!

Jakże są dla tego nauczania istotne i konstytutywne, a równocześnie jak bardzo te podstawowe i centralne prawdy naszego „Credo” żyją niejako nowym życiem i świecą nowym światłem w całości nauczania Vaticanum II!

Jeśli więc za główne zadanie naszego pokolenia - a chyba także i dalszych pokoleń w Kościele - należy uznać urzeczywistnianie i wprowadzanie w życie zasad nauki i wytycznych tego wielkiego Soboru, to przypadający w tym roku jubileusz I Soboru Konstantynopolitańskiego i Efeskiego daje nam sposobność wykonania tego zadania w żywym kontekście prawdy, która poprzez stulecia trwa na wieki.

7. „Kiedy zaś dopełniło się dzieło, którego wykonanie Ojciec powierzył Synowi na ziemi” (por. J 17,4), zesłany został w dniu Zielonych Świąt Duch Święty, aby Kościół ustawicznie uświęcał i aby w ten sposób wierzący mieli przez Chrystusa w jednym Duchu przystęp do Ojca (por. Ef 2,18). On to właśnie jest Duchem dającym życie, źródłem wody tryskającym na żywot wieczny (por. J 4,14; 7,38-39), przez Niego Ojciec ożywia ludzi zmarłych na skutek grzechu, zanim śmiertelne ich ciała wskrzesi w Chrystusie (por. Rz 8,10-11). Duch mieszka w Kościele, a także i w sercach wiernych, jak w świątyni (por. 1 Kor 3,16; 6,10): w nich przemawia i daje świadectwo przybrania za synów (por. Ga 4,6; Rz 8,15-16 i 26).

Prowadząc Kościół do wszelkiej prawdy (por. J 16,13) i jednocząc we wspólnocie (in communione) i w posłudze, uposaża go w rozmaite dary hierarchiczne oraz charyzmatyczne, i przy ich pomocy nim kieruje, oraz owocami swoimi go przyozdabia (por. Ef 4,11-12; 1 Kor 12,4; Ga 5,22). Mocą Ewangelii utrzymuje Kościół w ciągłej młodości, ustawicznie go odnawia i do doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem prowadzi. Albowiem Duch i Oblubienica mówią do Pana Jezusa: Przyjdź! (por. Ap 22,17). Tak to cały Kościół okazuje się jako „lud zjednoczony jednością Ojca i Syna i Ducha Świętego” ^[12]. Oto tekst zapewne najbogatszy, najbardziej syntetyczny, a przecież nie jedyny, który ukazuje, jak w całokształcie nauczania Vaticanum II żyje nowym życiem i świecie nowym blaskiem prawda o Duchu Świętym, której tak autorytatywny wyraz dał 1600 lat temu Sobór Konstantynopolitański I.

Całe przecież dzieło odnowy Kościoła, jakie Sobór Watykański II tak opatrznościowo zamierzył i zapoczątkował - dzieło odnowy, które ma być równocześnie „udzisiejszeniem” (aggiornamento) i ugruntowaniem w tym, co odwieczne i konstytutywne dla misji Kościoła - nie może się dokonać inaczej, jak tylko w Duchu Świętym, przy pomocy Jego światła i mocy. Jest to ważne, tak bardzo ważne dla całego Kościoła w jego powszechności, jak też dla każdego Kościoła partykularnego w jedności z wszystkimi innymi Kościołami partykularnymi. Jest to ważne i dla drogi ekumenicznej na wewnątrz chrześcijaństwa i dla jego drogi w kierunku sprawiedliwości i pokoju. Jest to ważne i dla dzieła powołań kapłańskich czy zakonnych, i równocześnie dla apostolstwa świeckich jako owocu nowej dojrzałości ich wiary.