Watykan: Nasz Papież

Pierwsze dwa czarne dymy, ten w poniedziałek i dzisiaj w południe, przeżyłem w wielkich emocjach. Przed Bazyliką św. Piotra panowała niesamowita atmosfera. Oczekiwanie, ale także rodzaj uniesienia, jakiejś ekscytacji. To się wszystkim udziela. Poczucie uczestnictwa w czymś wyjątkowym, dla większości z nas nowym, znanym tylko teoretycznie. A teraz dzieje się, na naszych oczach. Ci wszyscy ludzie, czekają po prostu na Ojca – posumował ten klimat ks. Adam Wodarczyk.

Jeszcze o wpół do szóstej we wtorek spokojnie piję dobrą włoską kawę w polskiej sekcji Radia Watykańskiego. Rozważamy, jak długo potrwa konklawe. Dymu spodziewaliśmy się około 19.00. Telewizja watykańska nadaje cały czas ten sam obraz: komin. Nagle ktoś wpada do pokoju z okrzykiem: dym. Wszyscy wbijają oczy w ekran. To już trzeci raz. Za wcześnie. Muszę zachować spokój. Tak samo jak poprzednim razem, tak i teraz nie wiadomo, biały czy czarny. Ktoś woła: otwórzcie okna, czy nie słychać dzwonów. Nic nie słychać. Do pokoju wpadają Niemcy, Czesi. Dym jest za wcześnie, czyli odbyło się tylko jedno głosowanie. Czyli… mamy papieża.

Wybiegam z Radia. Mam do pokonania jakieś 700 metrów. Przy Palcu momentalnie zaczyna robić się gęsto. Ludzie wciąż jeszcze nie są pewni. Policjanci zaczynają jakieś manewry z barierkami. Przeciskam się jak najbliżej. Jestem naprzeciw loggi. Nie wytrzymuję nerwowo. Przeskakuje barierkę, przesuwam się jeszcze kilkadziesiąt metrów do przodu. W kilka minut Plac wypełnia się po brzegi. Księża z Instytutu Polskiego opowiadali później, jak wybiegali z budynku i biegli ulicami Rzymu. Ludzie widząc ich biegnących w koloratkach wołali do nich: czy jest? Tak! Ze sklepów, restauracji wybiegało coraz więcej ludzi. Euforia, radość.

Zaczynają bić dzwony. Nie ma już wątpliwości. Mamy papieża. Ale kto nim jest? Oczy ludzi, obiektywy aparatów i kamer wycelowane są już tylko w jedno miejsce. Środkowy balkon fasady Bazyliki. Pod nim płaskorzeźba przedstawiająca Chrystusa wręczającego klucze Piotrowi. Scena, która na naszych oczach staje się rzeczywistością. Po raz 265.

Ludzie dzwonią, robią zdjęcia, co jakiś czas rytmicznie klaszczą. Wołają: coraggio! odwagi! Jakby chcieli przyspieszyć moment ukazania się nowego papieża. Obok mnie flaga z napisem: Polonia semper fidelis. Powiewają flagi. Około 18.40 okno się otwiera. Brawa. Na balkonie pojawia się dywan z herbem papieża Jana Pawła II. W oknie ukazuje się Kardynał – zwiastun dobrej nowiny. Tłum wiwatuje, klaszcze. Bracia i Siostry! – w kilku językach zwraca się Kardynał. Padają słowa, na które wszyscy czekali: Ogłaszam Wam radość wielką, habemus papam!