Bóg jest miłosierdziem

Stacja jedenasta
Jezus przybity do krzyża

Schola: Kłaniamy Ci się Panie Jezu i błogosławimy Tobie.
W.: Żeś przez Krzyż i Mękę swoją świat odkupić raczył.

Z Ewangelii według św. Łukasza (Łk 23,39-43)
Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał Mu: «Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas». Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił». I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa». Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju».

Jezus wisi na krzyżu, „wspaniałym drzewie ozdobnym”, „co było ołtarzem ofiary” . I z wysokości tego tronu, punktu przyciągania całego wszechświata (por. J 12,32), przebacza swoim oprawcom, „bo nie wiedzą co czynią” (Łk 23,34). Chrystusowy krzyż, „szalami wagi się stając” (Hymn liturgiczny „Sztandary Króla się wznoszą”), jaśnieje wszechmocą, która się ogołaca, mądrością, która zniża się aż do szaleństwa, miłością, która składa siebie w ofierze.

Po prawej i lewej stronie Jezusa jest dwóch złoczyńców, prawdopodobnie zabójców. Ci dwaj złoczyńcy przemawiają do serca każdego człowieka, bo reprezentują dwa różne podejścia do bycia ukrzyżowanym: pierwszy przeklina Boga, drugi rozpoznaje Boga na tym krzyżu. Pierwszy ze złoczyńców proponuje rozwiązanie najwygodniejsze dla wszystkich. Sugeruje ludzkie wybawienie i ma wzrok skierowany ku ziemi. Zbawienie znaczy dla niego ucieczkę z krzyża i usunięcie cierpienia. To logika kultury odrzucania. Żąda od Boga usunięcia tego wszystkiego, co jest zbędne i niegodne zakosztowania.
Natomiast drugi ze złoczyńców nie targuje się o załatwienie sprawy. Postuluje boskie wybawienie i jego spojrzenie jest całkowicie skierowane ku niebu. Zbawienie oznacza dla niego przyjęcie woli Bożej, nawet na gorszych warunkach. To triumf kultury miłości i przebaczenia.
To szaleństwo krzyża, wobec którego wszelka ludzka mądrość musi ustąpić i zamilknąć.

Daj mi, o Ukrzyżowany z miłości,
to Twoje przebaczenie, które zapomina, i to Twoje miłosierdzie, które stwarza na nowo.
Pozwól mi doświadczyć przy każdej spowiedzi
łaski, która stworzyła mnie na Twój obraz i podobieństwo
i która mnie ponownie stwarza za każdym razem, gdy składam moje życie,
wraz z całą jego nędzą, w litościwe ręce Ojca.
Niech Twoje przebaczenie zabrzmi dla mnie niczym pewność miłości, która mnie zbawia,
tworzy mnie nowego i pozwala mi być z Tobą na zawsze.
Wtedy będę prawdziwie ułaskawionym złoczyńcą
i każde Twoje przebaczenie będzie niczym kęs Raju, już od teraz.

Wszyscy:
Pater noster…

Widzi Syna wśród konania Tui Nati vulnerati,
jak samotny głowę skłania tam dignati pro me pati,
gdy oddawał ducha już. pœnas mecum divide.