Zwiastun z Polski

Rozpalił ogień

5 sierpnia 1979 r., Castel Gandolfo. „Anioł Pański”. Grupa oazy czeka na dziedzińcu papieskiej rezydencji. – Podbiega do mnie strażnik i każe iść za sobą – wspomina ks. Andrzej. – Dochodzimy do sporej grupy osób za barierkami. To Polacy. Strażnik mówi, że jeśli to nasi, to ich wpuści. Nie znałem nikogo, ale – o Boże, wybacz! – powiedziałem, że to nasi. I weszli. Niosły nas wtedy emocje. Przypomniałem sobie o tym 13 maja 1981 r. Doszło do mnie, że wtedy w Castel Gandolfo przeze mnie zamachowiec mógł wtargnąć blisko papieża… Ks. Andrzej pracuje na misjach w Turkmenistanie. Wciąż ze wzruszeniem wraca do rzymskiej oazy. – Nie byliśmy w stanie śpiewać na tym pierwszym spotkaniu, głos stawał nam w gardle. Papież opowiadał światu o oazie, o Fos-Zoe, że to znak dla Kościoła!

W 13. dniu rekolekcji, kiedy przypada Dzień Wspólnoty, papież zaprasza oazowiczów do ogrodów Castel Gandolfo. – Cieszyliśmy się jak dzieci! – mówi Małgorzata Straub. – Uświadomiliśmy sobie powszechność Kościoła. Bo papież zaprosił też ludzi z ruchu Focolari, Wspólnoty Świętego Idziego oraz Komunii i Wyzwolenia. Myśmy się wtedy pierwszy raz zobaczyli. To był ten żywy Kościół, o którym mówił nam ojciec, ks. Blachnicki. Pani Małgosia, która na spotkanie po latach przyjechała do Częstochowy aż z Francji, wtedy w Rzymie miała 35 lat. I dziś tak samo „wywija” na gitarze oazowe szlagiery. Akompaniowała Joli przy „Barce” i „Czarnej Madonnie”. – Kiedy Jola zaśpiewała przed Janem Pawłem II, to plac się trząsł, a papież wycierał łzy – mówi. A Jola Mitros-Suchorzewska, dziś sopranistka, tylko się uśmiecha. Na Jasną Górę przyjechała z Gdyni, z mężem, który jest tenorem. Teraz dzięki ich zaangażowaniu trzęsła się i Jasna Góra. Pan Jurek Korecki pamięta z kolei ognisko w Castel Gandolfo.

Jest na wózku inwalidzkim. Pokonuje jasnogórskie wzgórze i schody do kaplicy Cudownego Obrazu z tą samą determinacją, z jaką jechał do Rzymu – mimo że bezpieka nieraz zaglądała do jego życia i że wiedział, iż wyjazd tylko to zaostrzy. – Mieliśmy wiele spotkań z Janem Pawłem II, Msze w Castel Gandolfo, czterogodzinne ognisko. Patrzono na nas z zazdrością – wspomina ze łzami w oczach. – Tamta pielgrzymka była dla nas bodźcem, zastrzykiem nadziei w trudnych czasach. 17 sierpnia. Ostatnie ognisko. Fotosy z tego wieczora w ogrodach papieskich przedostają się do włoskich gazet. Jan Paweł II jest na nich szczęśliwy jak nigdy dotąd. Na jednym ze zdjęć pani Joasia śmieje się do rozpuku i trzyma papieża mocno pod rękę.

Jak towarzysza drogi. – Zniknął nam cały świat – mówi. – Szczególnie kiedy na zakończenie pobytu w Wiecznym Mieście, przy ognisku, papież pozwolił każdemu z nas podejść do siebie i na ucho szepnąć mu jedno swoje życzenie. Pani Joasia nie zdradza, co mówiła papieżowi. Intuicja podpowiada mi, że wśród 132 życzeń musiało pojawić się i to, by takie spotkanie powtórzyć, może na większą skalę… Jakie było życzenie Jana Pawła II? Mógł je szepnąć na ucho tylko Bogu. Czy patrząc w ogień, nie snuł wizji Światowych Dni Młodzieży? – ŚDM to jest cud Blachnickiego – powtarza ks. Henryk Bolczyk, wieloletni moderator Ruchu. Zresztą pisze o tym sam Jan Paweł II w książce „Wstańcie, chodźmy!”. Tu przyznaje się, że idea ŚDM ma źródło w ruchu Blachnickiego.

17 sierpnia na zakończenie wieczoru Jan Paweł II mówił o rzymskiej oazie jako o wydarzeniu „bez precedensu w dziejach Ruchu Światło–Życie”, ale ufał, „że będzie i precedensem’’. Do czego? Dziennikarz „L’Osservatore Romano”, który był świadkiem tego spotkania, po latach przyzna, że zadziwiło go to, że papież od jednej zapałki rozpalił gigantyczne ognisko. „Jak on to zrobił? To było jak zwiastun czegoś nowego” – dziwił się Włoch. Trudno mi oprzeć się myśli, że tamta rzymska oaza była taką właśnie zapałką, którą Jan Paweł II zapalił „to coś nowego”, ognisko, jakim są Światowe Dni Młodzieży…