Zwiastun z Polski

Mija 36 lat od pierwszej rzymskiej oazy. Na 300 Polaków, którzy mieli w niej wziąć udział, w Wiecznym Mieście pojawiły się 132 osoby. Reszta nie dostała paszportów. W tym ojciec Ruchu, ks. Franciszek Blachnicki. – Ta rzymska oaza była impulsem nie tylko dla Ruchu, ale dla całego Kościoła – mówi ks. Andrzej Madej. W 1979 r. oblat Maryi pojechał do Rzymu za Blachnickiego. – Ojciec nie dostał paszportu – mówi mi. – Do dziś go słyszę: „Andrzej, jedź za mnie!”. Aż się wyprostowałem. Oazowicze, świadkowie tamtych wydarzeń, spotkali się niedawno na Jasnej Górze. Niektórzy przekroczyli już siedemdziesiątkę, ale mają do dziś w oczach ten sam ogień, którym zarażał ich Blachnicki.

Czy ich rzymski zjazd przed dekadami był jedynie nowym doświadczeniem dla Ruchu Światło–Życie, czy zwiastunem wielkich wydarzeń dla Kościoła? Czy rzymska oaza w sierpniu 1979 roku ostatecznie nie przypieczętowała marzeń Wojtyły o tym, by idea żywego Kościoła rozlała się na świat?

Szaleństwo

25 października 1978 r., Watykan, wieczór. Przy stole w apartamentach papieskich siedzą przyjaciele nowego papieża, m.in. ks. Franciszek Blachnicki i bp Franciszek Macharski. Wciąż oszołomieni wydarzeniami z ostatnich dni. Jan Paweł II odkłada widelec i spogląda na Blachnickiego: „A co będzie z oazami, jak to będzie… Wakacje bez oaz?”. Wbija wzrok w oczy ojca największego ruchu kościelnego w Polsce. Jak zawsze jest w nich ogień. Zapada chwila milczenia. Na twarzy papieża Polaka nagle pojawia się iskra nadziei. Jakby rozpaliła się od spojrzenia Blachnickiego. „Przyjedźcie do Castel Gandolfo! Rozbijcie namioty i zróbcie tu oazę!”. Szaleństwo w kontekście tamtych czasów. Ale i dowód na to, jak bardzo Wojtyła kocha Ruch Światło–Życie. Od lat uczestniczy w życiu oazy.

To dzięki jego wsparciu ta wspólnota rozwija skrzydła w Polsce. Bo oaza jest jak tarcza, do której strzelają władze PRL, a i przecież – co nie jest tajemnicą – niektórzy polscy biskupi nie ułatwiają Ruchowi życia. Blachnicki więc sam, po wyborze Wojtyły na papieża, musi stawiać sobie pytania o los Ruchu. I kiedy Jan Paweł II składa propozycję rzymskiego spotkania, śląskiemu kapłanowi nie trzeba powtarzać. Decyzja zapada od razu. Dwóch proroków Kościoła otwiera nią nowy rozdział nie tylko dla Ruchu Światło–Życie, ale,  w moim przekonaniu, dla całego Kościoła. Blachnicki uświadamia sobie, że ma już wsparcie nie tylko krakowskiego biskupa, ale też namiestnika Chrystusa na ziemi. Po powrocie do kraju rusza machina przygotowań.