Zwiastun z Polski

Do Rzymu jedzie s. Hanna Grabska, urszulanka Unii Rzymskiej. „Ma zorganizować zaproszenia, noclegi. Potem lawina wydarzeń: zakładanie kont walutowych, wypełnianie papierów. I niekończące się telefony do Krościenka z pytaniami: co, gdzie i jak załatwić” – notuje Blachnicki. Najtrudniejsze zadanie to kwestia paszportów. Władze piętrzą problemy, przesłuchują chętnych do wyjazdu, nękają samego Blachnickiego. W czerwcu 1979 r. do Polski przyjeżdża Jan Paweł II. Na lotnisku w Nowym Targu mówi do Blachnickiego: „Mam nadzieję, że mnie odwiedzicie w czasie wakacji w Rzymie”. Kilka dni wcześniej na Podhalu papież powie to do mikrofonów. Robert Derewenda w monumentalnej historii Ruchu Światło–Życie pt. „Dzieło wiary” notuje: „Z sektora oazowego popłynął spontaniczny śpiew »Zwiastunom z gór«. Papież stanął zasłuchany: »Chcę wam powiedzieć, żeśmy to ostatni raz razem śpiewali… – tu głos papieża wyraźnie się załamał – powiem wam nawet, gdzie to było. To było na takiej skarpie za Kluszkowcami, z początkiem lipca. Myślę, że mi to jeszcze zaśpiewacie w Rzymie«”. – I zaśpiewaliśmy! – mówi z entuzjazmem Joanna Jurkiewicz. – „Zwiastunom z gór, stopom ich cześć, bo niosą nam radosną wieść...” A potem „Królem Bóg!” – to był hit oazowy roku 1978 r.! Odnosi się do Księgi Izajasza: „O, jak są pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny". Tym zwiastunem był Jan Paweł II. Dlatego w Castel Gandolfo w 1979 r. na transparencie pani Joasia napisała: „Zwiastunowi z gór ci, którzy zawsze są z nim”. Replikę sztandaru przywiozła teraz do Częstochowy. – Jak przed 36 laty, szyłam go sama – mówi Jurkiewicz. Na myśl o wspomnieniach z 1979 r. pani Joasi kręci się łza w oku.

To dzięki tej energicznej blondynce przetrwały szczegóły z rzymskiej oazy. Skrupulatnie nanosiła obserwacje i fakty w notesie. Tymczasem przed rzymską oazą w Krościenku przygotowują się animatorzy, powstaje specjalny program, tzw. Oaza Nowego Życia – „Ecclesia Mater – Mater Ecclesiae”. Ma być według zamysłu moderatora Ruchu realizowany w odniesieniu do zabytków Rzymu. Blachnicki chce, by dla młodych była to okazja do „poznania tajemnicy Kościoła”. Termin wyjazdu wciąż jest przekładany, władze zwlekają z paszportami. Papież próbuje pomóc i 22 lipca 1979 r. po modlitwie „Anioł Pański” z mikrofonów na placu św. Piotra niejako awansem dziękuje pijarom, że zgodzili się przyjąć u siebie oazy z Polski. Trzy dni później w czasie audiencji generalnej wraca do tematu. Jeśli po tych wystąpieniach władze PRL-u odmówią młodzieży wyjazdu do Rzymu, będzie „zgryz”. Taktyka Wojtyły jest przemyślana. Papież mówi o też o formacji młodych, o konieczności odkrywania Kościoła ponad narodami. To wskazuje też na to, że Wojtyła ma już ukształtowaną wizję ŚDM. I że musi od dawna łączyć ją właśnie z oazą. Blachnicki zresztą cytuje to wystąpienie w wielu miejscach.

Było dla niego ważne. Krótko potem paszporty trafiają do oazowiczów. Blachnicki nie wyjedzie. Kierownictwo przejmuje ks. Andrzej Madej i wspomniana urszulanka. I kiedy 28 lipca s. Hanna ląduje na lotnisku Fiumicino, dzwoni dwa razy. Najpierw do Castel Gandolfo, gdzie Jan Paweł II jest już na urlopie. – Zaczynamy się zjeżdżać – mówi urszulanka do ks. Dziwisza. – No nareszcie! – odpowiada papieski sekretarz. Ojciec święty ciągle pyta, co z oazami i kiedy przyjedziecie! Potem dzwoni do pijarów, i tu wiadomość jest zła – nie ma noclegów. „Nogi się pode mną ugięły – notuje zakonnica. Lokum u pijarów było zarezerwowane na lipiec. W sierpniu mieli remont”. Urszulanka jest w stresie. Za trzy dni będzie tu ponad setka ludzi, która nie ma gdzie spać. Ostatecznie urszulanki otwierają dla oazowiczów dom przy Via Nomentana.