Istniało ryzyko potępienia Benedykta XVI

Anna Artymiak: W jakich okolicznościach dowiedział się Ksiądz o decyzji Benedykta XVI? Czy już wcześniej coś wskazywało, że Ojciec Święty będzie chciał abdykować? Jaka była Księdza reakcja?

Ks. prał. Alfred Xuereb: - Już znacznie wcześniej uderzyło mnie intensywne skupienie się Papieża Benedykta na modlitwie przed Mszą Św. w zakrystii. Msza miała rozpocząć się o 7.00, wielokrotnie było słychać odgłos zegara, który rozbrzmiewał na Dziedzińcu św. Damazego, a Ojciec Święty pozostawał w skupieniu. Modlił się. Był to czas, kiedy był skoncentrowany w sposób bardziej intensywny niż zazwyczaj. Miałem wyraźne przeczucie: coś bardzo ważnego pojawiło się w sercu Papieża, jest jakaś szczególna intencja, w której Ojciec Święty się modli.

Nie wiem, może to był ten moment wewnętrznego zmagania się, który przeżywał przed podjęciem heroicznej decyzji o rezygnacji, przekazanej mi osobiście. Zostałem oficjalnie zaproszony do gabinetu, usiadłem naprzeciwko biurka Ojca Świętego. Odczułem, że będzie to bardzo ważna wiadomość. Oczywiście, nikt się nie spodziewał jaka. Był pełen spokoju, jak ktoś, kto już przeżył wszelkie wewnętrzne rozterki i pokonał chwile wątpliwości. Kto zawierzył woli Pana. Jak tylko wiadomość do mnie dotarła, moją pierwszą reakcją były słowa: „Nie, Ojcze Święty! Dlaczego nie rozważysz jej jeszcze trochę?”. Następnie powstrzymałem się i powiedziałem sobie: „Kto wie, od jak dawna zastanawia się nad tą decyzją?”.

Wtedy stanęły mi przed oczyma chwile długiej i intensywnej modlitwy Papieża przed Mszą. Wszystko zostało już postanowione i Ojciec Święty powiedział mi dwa razy: „Pójdziesz z nowym Papieżem”. Nie wiem, ale może już coś przeczuwał. W dniu, w którym zostawiłem Papieża Benedykta w Castel Gandolfo, by udać się do Świętej Marty do nowego Papieża, płakałem i dziękowałem Benedyktowi XVI za jego wielkie ojcostwo.

Jak decyzja Papieża wpłynęła na życie Księdza?
- Moje życie zmieniło się bardzo. Przeżywałem chwile kryzysu, płaczu. Mówiłem sobie, że jest mi bardzo ciężko odejść od Papieża. W dniu 11 lutego 2013 roku w Sali Konsystorza, kiedy Papież odczytywał te słowa, siedziałem na taborecie blisko niego i płakałem. Osoba obok szturchnęła mnie, mówiąc: „Kontroluj się, bo ja też jestem wzruszony”. Byłem pod wrażeniem reakcji kardynałów, których miałem przed sobą. Pamiętam kard. Re, który nie wierzył własnym uszom.

Wielu kardynałów po zakończonym konsystorzu (niektórzy, ponieważ mają problemy ze słuchem, inni, ponieważ nie znają za dobrze łaciny) podeszli do kard. Sodano lub kard. Re, by lepiej zrozumieć to, co przeczytał Papież Benedykt.

Tego dnia, przy stole, rozmawialiśmy na ten temat. Powiedziałem: „Ojcze Święty, pozostałeś bardzo spokojny”. „Tak”, odpowiedział tonem zdecydowanym, jakby chciał powiedzieć: decyzja zapadła, czas wewnętrznej walki przeszedł. Teraz już czekał, byśmy my dojrzeli do tej wielkiej decyzji, jaką podjął. Decyzji służby i oddania Kościołowi na Stolicy Piotrowej, która na początku wydawała się od niej ucieczką. Ojciec Święty pozostał spokojny aż do ostatniego dnia w Castel Gandolfo.

Jednak nie wszyscy upatrywali tę decyzję w kategorii służby i oddania...
- Istniało ryzyko – przynajmniej na tyle, na ile mogłem sobie to wyobrazić – potępienia Papieża Benedykta XVI. „Rozpoczął dzieło i nie miał odwagi go ukończyć”. Ja natomiast dostrzegam jego heroizm dokładnie w tym, że nie zwracał uwagi na ryzyko, że mogło to być upatrywane jako decyzja tchórzowska. Był pewien tego, o co Pan go prosił w tamtym momencie.

„Nie mam już więcej sił, by kontynuować moją misję, moja misja jest zakończona, odchodzę na rzecz kogoś innego, kto ma więcej siły ode mnie, i który poprowadzi dalej Kościół”. Ponieważ Kościół nie należy do Papieża Benedykta, ale do Chrystusa.

I wielu to doceniło, przesyłając “wzruszające oznaki uwagi, przyjaźni i modlitwy”…
- Pamiętam bardzo dobrze, jak po zakończeniu pontyfikatu, zatem po 28 lutego 2013 roku, do Castel Gandolfo zaczęły napływać tysiące listów. Wszyscy zaczęli pisać do Papieża. Ale to, co było piękne, to fakt, że dołączali różne rzeczy: coś zrobionego ręcznie, utwór muzyczny, kalendarz, rysunek. Tak, jakby chcieli powiedzieć: „Dziękujemy Ci za wszystko, co zrobiłeś, doceniamy Twoje poświęcenie dla nas. Chcemy nie tylko wyrazić nasze uczucia, ale także ofiarować coś od siebie”.

Napływało także wiele listów od dzieci. Bardzo mnie poruszyło ciepło z ich strony. Wypełniałem cały regał korespondencją. Oczywiście Papież nie miał czasu przejrzeć wszystkich, ponieważ były ich tysiące. Jednego wieczoru, przechodząc obok, powiedziałem: „Spójrz Ojcze Święty, to są listy, które nadeszły tylko dzisiaj, wśród nich jest wiele od dzieci”. Papież zwrócił się do mnie i powiedział: „To są piękne listy”.

Benedykt XVI jest czuły i niezwykle serdeczny. Może chciał powiedzieć: „W odróżnieniu od listów, które mi dostarczają wielu zmartwień i przysparzają problemów”. Myślę, że były one swego rodzaju antidotum, doładowaniem dla niego, pozwoliły mu odczuć, że jest kochany.