Majestat w pokorze

Pytanie trochę naiwne, ale z czego mógł się spowiadać Papież?  

– Tego nikt z nas nie wie. Spowiedź nie jest tylko wyliczeniem win, jest też błogosławieństwem. Każdy sakrament jest dotknięciem Boga. Amerykański kardynał  Szoka, czekając na audiencję u Ojca Świętego, powiedział mi kiedyś: „Słuchaj, Konrad, jak ja bym bardzo chciał być taki, jak Jan Paweł II!”. Nie chodziło mu o bycie papieżem, tylko o świętość, o piękno duchowe. Myślę, że Jan Paweł II w sakramencie pokuty mógł prosić, żeby Bóg był w nim jeszcze bardziej widzialny. 

Nawiązując do tych słów kard. Szoki, być może w dniu beatyfikacji, powinniśmy tak samo zapytać: „Dlaczego nie jestem taki jak Jan Paweł II”. Ale jak możemy go naśladować? Jego świętość wydaje się nam nie do osiągnięcia.

– Jan Paweł II jest niepowtarzalny. Pan Bóg nie znosi klonowania, więc nigdy nie będzie już drugiego takiego człowieka. Ale przez beatyfikację Kościół mówi: Jan Paweł II podobał się Bogu. I teraz ja, jako Konrad Krajewski z Łodzi, mam się podobać Panu Bogu. Mąż, żona, dzieci mają się podobać Panu Bogu. Każdy  z nas – w takiej sytuacji, w jakiej żyje.

Dla ludzi, którzy doświadczają teraz cierpienia, ta ostatnia lekcja, którą dał nam Jan Paweł II, jest szczególnie ważna.

– Kiedy spadł samolot prezydencki w Smoleńsku, pobiegłem natychmiast do grobu Jana Pawła II. Tak, jak nie rozumiałem cierpienia Jana Pawła II, ale go dotykałem, tak nie rozumiałem tego, co się stało w Smoleńsku. Powiedziałem: „Ojcze Święty, tylko ty to możesz zrozumieć”. I zacząłem się modlić za tych, którzy zginęli. Jest wiele rzeczy, których nie rozumiemy, natomiast święci potrafią to udźwignąć. Kiedy teraz ktoś mówi: „Dlaczego ja muszę cierpieć?”, odpowiadam: „Jan Paweł II też cierpiał. Chrystus cierpiał. Oni nam pokazali drogę”. Samo cierpienie może nas tylko niszczyć. Ale gdy dotykamy Chrystusa staje się cierpieniem pełnym nadziei. Tego nauczył nas Jan Paweł II.