Obrońca nienarodzonych

Fragment książki udostępniony dzięki uprzejmości wydawnictwa Salwator

  W jednej z wypowiedzi na ten temat Ojciec Święty stwierdził, że pragnie, aby to był jego testament, sens pontyfikatu. Wielu stawia pytanie: Czy Stolica Apostolska, Kościół katolicki nie ma większych problemów? Trzeba wyraźnie podkreślić, że dla papieża Polaka prawo człowieka do życia było fundamentem cywilizacji i kultury. Jeśli nie ma poszanowania dla życia, nie istnieją inne prawa, takie jak wolność, sprawiedliwość, godność człowieka. Kiedy odbiera się komuś niesłusznie wolność, świat krzyczy o gwałceniu prawa. Przy aborcji prawo przysługuje jedynie matce, kobietę ustanawia się podmiotem prawa, jej wybór staje się „ustawą prawną”. Zabicie nazywa się wolnością, wyborem.

Papież, wykształcony na polskiej myśli prawnej, przypominał, że już błogosławiony Wincenty Kadłubek, definiując sprawiedliwość napisał: ­Iustitia ist quod maxime prodest qui minime potest (Sprawiedliwość jest wtedy, gdy się najwięcej pomaga temu, kto najmniej może). Obrona życia to nie tylko kwestia sprawiedliwości, ale przede wszystkim zaangażowanie przeciw „kulturze śmierci”. Jan Paweł II orientował się doskonale, że wielu ludzi w swoim myśleniu, stawianiu hipotez, nadziei – nie wykracza poza grób. W takim wymiarze człowiek byłby częścią materii podlegającą zniszczeniu, w konsekwencji liczyłoby się tylko jego własne szczęście. Jakież bowiem wartości mogą ożywić moje nadzieje, skoro nieuchronnie czeka mnie perspektywa grobu? Aborcja byłaby prostą konsekwencją wyznawania „kultury śmierci”.

  Czesław Ryszka, Święty XXI wieku Jan Paweł II, Wydawnictwo Salwator Kiedy w czasie papieskiej wizyty w Holandii zwolennicy przerywania ciąży domagali się głośno i zdecydowanie zgody Kościoła na aborcję, musiała interweniować policja. Jedna z katoliczek, zmieniając treść swego przemówienia, zaatakowała Ojca Świętego za jego nieustępliwe stanowisko w kwestii obrony życia. Papież serdecznie uściskał młodą panią teolog, a odpowiadając na zarzuty dodał, że nawet mu z nimi nie wolno dyskutować, ponieważ nauka Kościoła jest w tej kwestii jednoznaczna. Kontynuując myśl, dodał, że stosunek do daru życia jest wykładnikiem i podstawowym sprawdzianem autentycznej religijności i moralności. Kto jest za życiem, daje odważne świadectwo swojego człowieczeństwa, niezależnie od tego, czy jest człowiekiem bogatym, czy biednym, uczonym, czy niemającym wykształcenia.