Obrońca nienarodzonych

  Czesław Ryszka, Święty XXI wieku Jan Paweł II, Wydawnictwo Salwator Dziś wiemy, że papieskie zaangażowanie w obronę życia nienarodzonych liczyło się na arenie międzynarodowej. Pierwszy sukces odniósł Jan Paweł II w sierpniu 1984 r. w czasie międzynarodowej konferencji ludnościowej w Meksyku, zorganizowanej przez ONZ, na której próbowano narzucić aborcję całemu światu. Ostatecznie uwzględniono nauczanie Kościoła katolickiego, uszanowano osobę Jana Pawła II, który w depeszy do uczestników konferencji potępił wszelkie przejawy ograniczenia przez rządy i organizacje międzynarodowe swobody małżonków w decydowaniu o liczebności potomstwa. Ojciec Święty przypomniał w depeszy, że Kościół „potępia jako ciężką obrazę godności ludzkiej (...) wszelką przemoc stosowaną w celu zmuszenia ludności do stosowania środków antykoncepcyjnych oraz sterylizacji i celowego przerywania ciąży”.

Do prawdziwego starcia między Watykanem a bogatymi krajami doszło na konferencji ludnościowej, zorganizowanej przez ONZ w Kairze (5–13 IX 1994). Organizatorzy konferencji pragnęli nie tylko uczynić z aborcji i sterylizacji środki zapobiegania wzrostowi liczby mieszkańców świata, ale starali się wprowadzić nową definicję rodziny, aby można było nią objąć np. małżeństwa homoseksualne. Powyższe rozwiązania bogate kraje próbowały narzucić krajom biednym. Za włączenie się do tego programu „grzechu” – jak to określiła Stolica Apostolska – obiecywano pomoc gospodarczą i finansową. Delegat Stolicy Apostolskiej arcybiskup Renato Raffaele Martino udzielił poparcia stwierdzeniom konferencji, wykluczającym jakiekolwiek naciski w prowadzeniu polityki demograficznej, i wyraził nadzieję, że stwierdzenia te zostaną zrealizowane w praktyce. Zaznaczył, że Stolica Apostolska nie opowiada się za prokreacją za wszelką cenę. Właśnie poszanowanie dla świętości przekazywania życia każe jej akcentować odpowiedzialność rodziców przy decydowaniu, czy w danej chwili mają począć dziecko. Jest to odpowiedzialność wobec Boga, wobec nowego życia, wobec dzieci, które już mają, jak też wobec społeczeństwa. Konieczne jest tu wychowanie do odpowiedzialności w zachowaniach seksualnych, zwłaszcza gdy chodzi o mężczyzn i młodzież.

Podczas konferencji w Kairze nie udało się przegłosować planów globalnej aborcji i sterylizacji. W dużym stopniu zadecydował o tym głos Watykanu w obronie rodziny i poczętego życia. Nie tylko jednak Watykanu. Do końcowego dokumentu zastrzeżenia zgłosiło kilkadziesiąt krajów, uznając, że wartość rodziny oraz dziecka nienarodzonego nie podlegają zmianom. Także w 1995 r. zorganizowano w Pekinie Światową Konferencję na temat Kobiety. Stolica Apostolska zaprotestowała wobec nowych pojęć, jakie starano się tam wprowadzić. Chodziło organizatorom o zastąpienie pojęcia rodziny pojęciem „gospodarstwo domowe”, a małżeństwa – określeniem „para”. Przy poparciu Stolicy Apostolskiej udało się wprowadzić do dokumentu końcowego konferencji zapis o poszanowaniu wartości religijnych: aborcja nie została uznana za metodę planowania rodziny.

Najpełniej papieską naukę o obronie życia ukazuje opublikowana w święto Zwiastowania, 25 marca 1995 r., encyklika Evangelium vitae. Stanowiła ona dramatyczne wezwanie wszystkich ludzi, aby bronili życia przed potężną „cywilizacją śmierci”. Ten ewangeliczny krzyk w obronie najsłabszych istot był zarazem upomnieniem skierowanym do wierzących i niewierzących, że nasza cywilizacja zbliża się do niebezpiecznego zakrętu, za którym jest już tylko obszar panowania kultury śmierci. Analiza sytuacji zmusiła Autora encykliki do postawienia wniosku, że po dwu totalitaryzmach, które przyniosły II wojnę światową i powojenną gehennę ludzi we wschodniej Europie, przychodzi najgorszy i najkrwawszy totalitaryzm – dzielący ludzi na tych, którzy mają prawo do życia, i tych, którzy tego prawa są pozbawieni. Ten ostatni totalitaryzm panuje w imię demokracji i powołuje się na prawa człowieka. „Wiek dwudziesty zapisze się jako epoka masowych ataków na życie, jako niekończąca się seria wojen i nieustanna masakra niewinnych istot ludzkich. Fałszywi prorocy i fałszywi nauczyciele odnieśli w tym stuleciu największe sukcesy. (...) Stoimy w rzeczywistości wobec obiektywnego spisku przeciw życiu, w który zamieszane są także instytucje międzynarodowe, zajmujące się propagowaniem i planowaniem prawdziwych kampanii na rzecz upowszechniania antykoncepcji, sterylizacji i aborcji”.