Misja polskiej rodziny

Fragment książki udostępniony dzięki uprzejmości wydawnictwa Salwator

  Marek Piekara/Agencja GN "Rodzinom powierzone jest zadanie walki przede wszystkim o to, ażeby wyzwolić siły dobra, których źródło znajduje się w Chrystusie, Odkupicielu człowieka, aby te siły uczynić własnością wszystkich rodzin” - tłumaczył Jan Paweł II w 1999 roku Rodzinom powierzone jest zadanie walki przede wszystkim o to, ażeby wyzwolić siły dobra, których źródło znajduje się w Chrystusie, Odkupicielu człowieka, aby te siły uczynić własnością wszystkich rodzin”. Prosił wszystkich rodaków: „Niech polska rodzina dochowa wiary Chrystusowi! Trwajcie mocno przy Chrystusie, aby On trwał w was!”. I jeszcze: „Nie lękajcie się chcieć świętości. Nie lękajcie się być świętymi! Uczyńcie kończący się wiek i nowe tysiąclecie erą ludzi świętych” (Stary Sącz).

Chciałoby się napisać, że po tylu pielgrzymkach Jana Pawła II do Polski coś w jego rodakach zapisało się na trwałe, że poza wzruszeniem dokonał się w sercach Boży zasiew. Przyniósł on już przed 20 laty owoc w postaci wolności, ale obecnie musi wyrazić się heroicznym świadectwem świętości. Takie oczekiwanie wyraził papież w słowach: „Europa potrzebuje Polski głęboko wierzącej i po chrześcijańsku kulturowo twórczej, świadomej swojej roli wyznaczonej przez Opatrzność (...). Nasz naród ma wiele do zaofiarowania Europie” (Do polskich Biskupów, czerwiec 1999).

Dopowiedzmy, że te same słowa Jan Paweł II wypowiedział także do biskupów polskich w czasie ich ostatniej wizyty ad limina, na początku 1998 r.: „To, czym Polska może i powinna usłużyć Europie, jest w zasadzie identyczne z zadaniem odbudowywania wspólnoty ducha, opartej na wierności Ewangelii, we własnym domu. Nasz naród (...) ma wiele do zaofiarowania Europie, przede wszystkim swoją chrześcijańską tradycję i bogate współczesne doświadczenie religijne” (14 II 1998). Można te słowa zrozumieć podwójnie: z jednej strony jest to wyraźne opowiedzenie się Ojca Świętego za zjednoczeniem i miejscem Polski w zjednoczonej Europie, z drugiej – papież dał do zrozumienia, że trwałe zjednoczenie nie może ograniczać się jedynie do wymiaru ekonomicznego, ale musi zostać zachowany wymiar duchowy. Skoro Europa ukształtowała swoją jedność na bogactwie i różnorodności kultur, nie może więc teraz od tej różnorodności odstąpić, bo zatraciłaby swoją tożsamość. Należy jednak pamiętać, że wspólnym mianownikiem tej różnorodności są wartości chrześcijańskie. Jeśli one zostaną odrzucone, automatycznie zniknie jedność. Nową rzeczywistość można więc tworzyć tylko na przenikaniu się kultur i różnorodności, na przejęciu całego dorobku, dlatego Ojciec Święty w odniesieniu do naszego kontynentu używa często wyrażenia „Europa ludów i narodów”.

  Czesław Ryszka, Święty XXI wieku Jan Paweł II, Wydawnictwo Salwator Nie należy jednak papieskich słów o opatrznościowej misji Polski w Europie odrywać od sytuacji, w jakiej znajdują się Europa, Kościół i Polska. Chodzi o przełom dziejowy, o wejście w trzecie tysiąclecie wiary. Według Jana Pawła II stawia to nas przed nowymi historycznymi wyzwaniami. Przede wszystkim w XXI w. Polska weszła jako kraj wolny i suwerenny. Papież podkreślał, że wolność przyszła za sprawą wielkiej modlitwy do Boga, zanoszonej podczas pierwszej pielgrzymki do ojczyzny. Wolność przyszła jako odpowiedź Boga i wszystko to, co w tym czasie dokonało się w Europie i na świecie, jest Bożym darem. „Na naszych oczach następowały przemiany systemów politycznych, społecznych i gospodarczych, dzięki którym poszczególne osoby i narody na nowo ujrzały blask swojej godności” – mówił Jan Paweł II w Warszawie na dawnym placu Zwycięstwa, obecnie przemianowanym na plac Piłsudskiego. Podobnie, przemawiając w Sejmie, Ojciec Święty dziękował „Panu historii za obecny kształt polskich przemian”.