Polski werbista z Konga: nie ma żywego Kościoła bez zaangażowania świeckich

„Kongijczycy to są ludzie, którzy potrafią i lubią śpiewać i tańczyć. I właśnie poprzez śpiew, taniec oraz różnego rodzaju gesty wielbią Pana Boga podczas liturgii. Msza w rycie zairskim, którą sprawował Papież, stanowi świadectwo, że oni modlą się i duchem i ciałem. To, co mają w sercu starają się też wyrazić na zewnątrz poprzez gesty, śpiew, taniec. Ryt zairski jest świadectwem inkulturacji Ewangelii i liturgii – mówi papieskiej rozgłośni polski werbista. – Kongijczycy to ludzie wierzący, co można zaobserwować w Kinszasie, gdzie w niedzielę ulice pozostają puste, bo wszyscy praktycznie gdzieś się modlą. Stolica rozbrzmiewa w niedziele śpiewem i tańcem zarówno w kościołach katolickich, jak i protestanckich, a także różnych sektach, które powstają z dnia na dzień. Kongijczycy będący w tak trudnej sytuacji materialnej, w swej beznadziei zwracają się do Boga i właśnie w Nim pokładają nadzieję.“

„Ludzie potrafią poświęcić kilka godzin dziennie na modlitwę, adorację, przygotowanie chóru, liturgii, czy na odwiedzanie biednych i chorych. Ci ludzie, którzy są naprawdę nieraz sami bardzo ubodzy potrafią się jeszcze dzielić z biedniejszymi od nich. Od Kongijczyków możemy nauczyć się również odwagi w modlitwie. Mają odwagę publicznie się modlić i wyznawać swoją wiarę – mówi ojciec Handziuk. – Ja po tych ponad 30 latach posługi w Kongu nie wyobrażam sobie pracy pastoralnej bez zaangażowania ludzi świeckich. Widać to na każdym poziomie – w liturgii i w życiu codziennym. To oni są odpowiedzialni za parafie. Każda parafia w Kongu podzielona jest na małe wspólnoty i one spotykają się raz w tygodniu na modlitwie oraz po to, by podzielić się tym, co dzieje się wokół nich. Te małe wspólnoty przygotowują również niedzielną liturgię. To oni przygotowują Słowo Boże, przygotowują ofiary, ołtarz, kościół na niedzielną Eucharystię czy na świąteczne spotkanie liturgiczne. Kongijczycy są bardzo zaangażowani i przywiązani do życia parafialnego. Oni to manifestują na każdym kroku. Oni po prostu nie kryją się ze swoją wiarą. Tego możemy się od nich uczyć, tej odpowiedzialności za parafie, zaangażowania się i odwagi w wyznawaniu swojej wiary