Chwała Bogu, Zbawcy świata

1. Odczytany przed chwilą Psalm 98 [97] należy do gatunku hymnów, jaki już spotkaliśmy na naszej duchowej drodze, którą przemierzamy w świetle Psałterza. Jest to hymn na cześć Pana, Króla wszechświata i dziejów (por. w. 6). Nazwany jest on «pieśnią nową» (w. 1), co w języku biblijnym oznacza pieśń doskonałą, pełną, uroczystą, której towarzyszy świąteczna oprawa muzyczna. Istotnie, oprócz pieśni chóralnej mowa jest o «dźwięku» harfy (por. w. 5), trąby i rogu (por. w. 6), a także o pewnego rodzaju kosmicznym aplauzie (por. w. 8). Następnie wielokrotnie (sześć razy) rozbrzmiewa imię «Pana», który przyzywany jest jako «nasz Bóg» (w. 3). Tak więc Bóg znajduje się w centrum sceny w całym swym majestacie — dokonuje On zbawienia w dziejach i jest oczekiwany jako ten, który ma «sądzić» świat i narody (w. 9). Hebrajskie słowo zapowiadające «sąd» oznacza również «rządzić». A zatem oczekuje się tu skutecznego działania Władcy całej ziemi, które przyniesie pokój i sprawiedliwość.

2. Psalm otwiera zapowiedź Bożej interwencji w dziejach Izraela (por. ww. 1-3). Obrazy «prawicy» i «świętego ramienia» przywołują na pamięć wyjście, wyzwolenie z niewoli egipskiej (por. w. 1). Natomiast o przymierzu z narodem wybranym przypominają dwa wielkie atrybuty Bożej doskonałości: «dobroć» oraz «wierność» (por. w. 3).

Powyższe znaki zbawienia zostały objawione «na oczach narodów» i na «wszystkich krańcach ziemi», aby cała ludzkość zbliżyła się do Boga oraz otwarła się na Jego słowo i zbawcze dzieło.

3. Pana wkraczającego w dzieje przyjmuje chóralne uwielbienie: oprócz orkiestry i śpiewających pieśń w świątyni na Syjonie (por. ww. 5-6) włącza się w nie wszechświat, stanowiący swoistą świątynię kosmiczną.

Ten rozległy chór pochwalny tworzy czterech kantorów. Pierwszym jest morze ze swoim szumem, który zdaje się pełnić rolę basso continuo w tej wspaniałej pieśni uwielbienia (por. w. 7). Wtórują mu ziemia i cały świat (por. ww. 4. 7) ze wszystkimi swymi mieszkańcami, złączone w uroczystej harmonii. Trzecią postacią jest morze, którego ramiona stanowią rzeki, a ich rytmiczny przepływ przypomina klaskanie (por. w. 8). Jako ostatnie występują góry, zdające się tańczyć z radości przed Panem, choć są najbardziej masywnymi i imponującymi ze stworzeń (por. w. 8; Ps 29 [28], 6; 114 [113 A], 6).

Widzimy zatem gigantyczny chór, mający jeden cel: wysławiać Pana, Króla i Sędzię sprawiedliwego. Jak już wspomnieliśmy, końcowa partia Psalmu przedstawia Boga, «który nadchodzi, aby osądzić ziemię (...) sprawiedliwie i (...) według słuszności» (Ps 98 [97], 9).

Jest to dla nas wielka nadzieja, i dlatego wołamy: «Przyjdź Królestwo Twoje!» — królestwo pokoju, sprawiedliwości i pogody ducha, które przywraca pierwotny ład stworzenia.