Polsko - Ojczyzno moja!

Umiłowani Bracia i Siostry! Rodacy!

Przybywam do Was jako syn tej ziemi, tego Narodu, a zarazem - z niezbadanych wyroków Opatrzności - jako następca św. Piotra na tej właśnie rzymskiej stolicy. Dziękuję Wam, żeście nie zapomnieli o mnie, że od dnia mojego wyboru nie przestajecie mnie wspierać modlitwą, okazując mi zarazem tak wiele ludzkiej życzliwości. Dziękuję Wam, żeście mnie zaprosili. Witam w duchu i obejmuję sercem każdego człowieka żyjącego na polskiej ziemi. (...)

Dziękuję Wam, że temu Polakowi, który dzisiaj przybywa „z ziemi włoskiej do Polski”, towarzyszy na progu jego pielgrzymki po Polsce ta melodia i tekst, w którym stale dochodziła i dochodzi do głosu niestrudzona wola życia Narodu: „póki my żyjemy”.

Pragnę, ażeby mój pobyt w Polsce przysłużył się również tej niestrudzonej woli życia moich Rodaków na ziemi, która jest naszą wspólną Matką i Ojczyzną. Oby służył dobru wszystkich Polaków, wszystkich polskich rodzin, narodu i państwa.

Oby - powiem to jeszcze raz - pobyt ten mógł przysłużyć się wielkim sprawom pokoju, przyjaznego współżycia pomiędzy narodami i sprawiedliwości społecznej. Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący; Ojciec i Syn, i Duch Święty...

Z przemówienia powitalnego Jana Pawła II na lotnisku w Warszawie, 2 czerwca 1979 r.